..........................................................* Κοινωνία.gr - ιδέες * σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα *

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

.................................................. ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΝΑ: ΥΠΟΤΑΓΗ Ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Απ' όλες τις αμφισβητήσεις η πιο γλυκιά, είναι αυτή που αδύνατοι σηκώνουν κεφάλι και αμφισβητούν τη δύναμη των ισχυρών. Bretolt Brecht


Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.

Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016

"Τα παιδιά που πέρασαν θάλασσα & το παιχνίδι με τις μάσκες"


"Τα παιδιά που πέρασαν θάλασσα & το παιχνίδι με τις μάσκες"
Μια Έκθεση που μας φέρνει σε επαφή με παιδιά που γιορτάζουν σαν μικρό πολύχρωμο καρναβάλι τη δύναμη της αντοχής. Πίσω τους η θάλασσα και μπρος οι φράχτες των συνόρων αλλά εκεί, μέσα στο στρατόπεδο που έγινε η φωτογράφιση, έχει στηθεί μια μικρή γιορτή για να διαδηλώσουν ότι διεκδικούν το σχολείο και τη ζωή, στέλνοντας μηνύματα σε όλους εμάς πως είναι εδώ, έτοιμα να συμμετάσχουν σε ό,τι μπορεί να τα βγάλει από την απομόνωση.
"Τα παιδιά που πέρασαν θάλασσα & το παιχνίδι με τις μάσκες"
Έκθεση φωτογραφίας
& ανοιχτά εργαστήρια "πίσω από τη μάσκα" με τη Βάσω Ψαράκη
Σάββατο 22- Κυριακή 23 Οκτωβρίου Γκάζι, 11.30-20.00
Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού με τη συμμετοχή παιδιών του Δικτύου και των στρατοπέδων Σχιστού και Ελληνικού
Σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστία του ΟΗΕ & Save the Children.

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016

Ουρές για ένα πιάτο φαγητό σχηματίζονται καθημερινά σε συσσίτια, διανομές τροφίμων και κοινωνικές κουζίνες ακόμα και σε ακριβά προάστια της Αττικής, όπως η Κηφισιά και η Γλυφάδα, καθώς η κρίση χτυπάει την πόρτα χιλιάδων οικογενειών που αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες τους.


 Πάνω από 200 οι δομές στην Αττική με μπροστάρη την Εκκλησία.

Ουρές για ένα πιάτο φαγητό σχηματίζονται καθημερινά σε συσσίτια, διανομές τροφίμων και κοινωνικές κουζίνες ακόμα και σε ακριβά προάστια της Αττικής, όπως η Κηφισιά και η Γλυφάδα, καθώς η κρίση χτυπάει την πόρτα χιλιάδων οικογενειών που αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες τους. 

Οι δομές αλληλεγγύης στο λεκανοπέδιο της Αττικής εκτιμάται ότι ξεπερνούν τις 200, με την Εκκλησία να πρωτοστατεί στην προσπάθεια στήριξης των ευπαθών ομάδων και τις κοινωνικές υπηρεσίες δήμων, τις φιλανθρωπικές οργανώσεις και τις εθελοντικές ομάδες να ακολουθούν, προσφέροντας τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης σε αστέγους, απόρους, ανέργους, χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους.


Δύο φορές την ημέρα

Στο κεντρικό συσσίτιο της Εκκλησίας, που πραγματοποιείται δύο φορές την ημέρα, στις 12.00 και τις 16.00, στο Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων (ΚΥΑΔΑ), στη συμβολή των οδών Σοφοκλέους και Πειραιώς, μοιράζονται πάνω 1.200 μερίδες. Το συσσίτιο είναι ανοιχτό σε όλους, χωρίς να απαιτούνται κάρτες ή δικαιολογητικά. Στο Παλαιό Φάληρο, φαγητό από τα συσσίτια παίρνουν καθημερινά περίπου 130 άτομα. «Κάθε μήνα έχουμε τουλάχιστον τέσσερις νέες αιτήσεις, ενώ μεγάλη ζήτηση υπάρχει και για το Κοινωνικό Παντοπωλείο» εξηγεί η κοινωνική λειτουργός Μαργαρίτα Χαμηλοθώρου. 

Στη Νέα Σμύρνη, διανέμονται κάθε μεσημέρι 120 μερίδες φαγητού, ενώ 1.200 οικογένειες λαμβάνουν δωρεάν τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, συμμετέχοντας σε κοινωνικά προγράμματα του δήμου. «Οι αριθμοί σταδιακά μεγαλώνουν. Συχνά έρχεται στο συσσίτιο ένας άνθρωπος και παίρνει τέσσερις μερίδες για την τετραμελή οικογένειά του» αναφέρει η αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής Κλεοπάτρα Δεληγιάννη.

Στον Βύρωνα, το Δίκτυο Αλληλεγγύης μοιράζει καθημερινά 30-40 σακούλες με τρόφιμα σε φτωχές οικογένειες, ενώ στον Νέο Κόσμο 95 οικογένειες προμηθεύονται ανά 15νθήμερο λάδι και κρέας, με τη βοήθεια της Λέσχης Αλληλεγγύης της περιοχής. Την ίδια ώρα, οι Σπιτικές Κουζίνες, που λειτουργούν σε πολλούς δήμους της Αττικής (Κηφισιά, Νέο Ηράκλειο, Δάφνη, Μαρούσι, Γλυφάδα, Αλιμος, Χολαργός, Χαλάνδρι κ.λπ.), δίνουν την ευκαιρία σε περίπου 3.000 ανθρώπους να εξασφαλίσουν ένα πλήρες γεύμα, σε τιμή που δεν ξεπερνάει τα 2,70 ευρώ.

Ολο και περισσότεροι μαθητές στο Κοινωνικά Φροντιστήρια

Μαθητές με θέληση, πείσμα και όνειρα για το μέλλον, στους οποίους όμως η οικονομική ύφεση και η δυσκολία των οικογενειών τους να τους στηρίξουν στην επίτευξη των στόχων τους βάζουν φρένο στην πορεία που προτίθενται να ακολουθήσουν. Αυτό είναι το προφίλ των εκατοντάδων νεαρών που καθημερινά περνούν την πόρτα του Κοινωνικού Φροντιστηρίου του Δήμου Αθηναίων, που τα τελευταία χρόνια έχει δει εκρηκτική αύξηση στον αριθμό των επωφελουμένων. Μόνο πέρυσι τα μαθήματα του Κοινωνικού Φροντιστηρίου -που προσφέρονται αφιλοκερδώς από εθελοντές καθηγητές- ξεπέρασαν τους 200, όμως οι φετινές εγγραφές, αναμένεται να ξεπεράσουν κάθε προηγούμενο.
Σε συνέντευξή της στην κρατική ραδιοφωνία η αντιδήμαρχος Αθηναίων για το Παιδί Μαρία Ηλιοπούλου σημείωσε ότι το Κοινωνικό Φροντιστήριο συνεχίζει τη δράση του για πέμπτη συνεχή χρονιά και στηρίζεται αποκλειστικά στην «από καρδιάς προσφορά των εθελοντών», νέων αλλά και συνταξιούχων εκπαιδευτικών. 
Το Κοινωνικό Φροντιστήριο, που λειτουργεί και τις βραδινές ώρες, στεγάζεται στο 8ο Γυμνάσιο - Λύκειο στην Κολιάτσου. Απευθύνεται σε μαθητές της γ΄ τάξης του γυμνασίου και όλων των τάξεων του λυκείου, όμως, όπως επισήμανε η κυρία Ηλιοπούλου, φέτος υπάρχει έλλειψη σε μαθηματικούς και καθηγητές ειδικοτήτων των ΕΠΑ.Λ. και η ίδια απεύθυνε έκκληση σε όσους εκπαιδευτικούς ενδιαφέρονται να προσφέρουν να επικοινωνήσουν με τις αρμόδιες υπηρεσίες του δήμου.

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

Αυτά είναι τα δικαιώματά σας αν σας πιάσουν χωρίς εισιτήριο

   ΕΠΙΒΑΤΕΣ  &  ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ   


Αυτά είναι τα δικαιώματά σας αν σας πιάσουν χωρίς εισιτήριο. 
Αν δεν επιθυμείτε να δώσετε τα στοιχεία σας στους ελεγκτές, είναι νόμιμο δικαίωμά σας και δεν διαπράττεται κανένα ποινικό αδίκημα. 
Οι ελεγκτές δεν μπορούν να σας συλλάβουν.
Σε περίπτωση που κάποιος αστυνομικός ζητήσει τα στοιχεία σας, ακόμα και εκτός υπηρεσίας, είστε υποχρεωμένοι να τα δώσετε, ώστε να μην υποστείτε κράτηση. Δεν υποχρεούστε να περιμένετε την άφιξη της αστυνομίας. 
Ζητάτε από τον οδηγό να σας ανοίξει στην επόμενη στάση και από τους ελεγκτές να σας αφήσουν να κατέβετε, δηλώνοντάς τους ρητά ότι δεν θέλετε να παραμείνετε στο λεωφορείο. Σε καμία περίπτωση δεν πηγαίνετε με τη θέλησή σας σε αστυνομικό τμήμα μαζί με τους ελεγκτές, ούτε δέχεστε να σας οδηγήσουν με το λεωφορείο στο σημείο που θέλουν αυτοί.
Σε περίπτωση που σας κλείσουν την πόρτα, καλείτε επιτόπου την αστυνομία, καταγγέλλοντας ότι κρατείστε παράνομα, χωρίς τη θέλησή σας και ζητάτε την άμεση επέμβασή της, διότι διαπράττεται αδίκημα εις βάρος σας. 

Ζητήστε ονόματα και τηλέφωνα από τους συνεπιβάτες σας, για να έχετε μάρτυρες.
Καλέστε αμέσως στα τηλέφωνα των επιβατών, για να ζητήσετε νομική βοήθεια και αλληλεγγύη. 
Όταν φτάσουν οι αστυνομικοί, ζητάτε αμέσως να γίνει η σύλληψη των ελεγκτών ή και του οδηγού, γιατί σας κράτησαν παράνομα, χωρίς τη θέλησή σας και να κρατήσουν τα στοιχεία όλων των μαρτύρων-συνεπιβατών σας. 


Πηγή: enallaktikos
__________

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016

Σαν την Ελλάδα δεν θα βρείτε, λέει γιαγιά μετανάστρια στη Γερμανία

ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ




"Σήμερα ήπιαμε καφέ με μια γλυκύτατη γιαγιά", γράφει το ομογενειακό πόρταλ allesgr.de. "Μιλούσαμε πολλή ώρα για θέματα που απασχολούν τους νέους μέχρι που αναφέραμε τη λέξη κλειδί, για εκείνη… τη λέξη Γερμανία και η γιαγιά Βάσω ξαφνικά άρχισε να θυμάται", σημειώνει στη συνέχεια.
Διαβάστε το κείμενο: 
” Έζησα εκεί”, είπε η ηλικιωμένη. “Αρκετά χρόνια, 10 περίπου. Μέχρι που αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε στην Ελλάδα για λόγους υγείας”. 
Δεν χρειάστηκε να τη ρωτήσουμε πολλά πράγματα. Το ταξίδι πίσω στο χρόνο είχε ήδη ξεκινήσει κι εμείς την ακούγαμε προσηλωμένοι. 
Έφυγε το 1968, 30 χρονών τότε. Ξεκίνησε με το βραδινό τρένο από τη Θεσσαλονίκη για Μόναχο, ενώ μαζί της πήρε το τριών χρόνων κοριτσάκι που είχε γεννήσει η αδελφή της στην Ελλάδα πριν φύγει για Γερμανία. 3 μέρες μέσα σε ένα άθλιο τρένο, αργό και πολύ βρώμικο χωρίς φαγητό. Είχε τόσο πολύ κόσμο, από κάθε πόλη που έκανε στάση το τρένο, που κάποιοι χρειάστηκε να ταξιδέψουν τρία 24ωρα όρθιοι. Δεν μπορούσαν να σηκωθούν ούτε για την τουαλέτα. Δεν υπήρχε χώρος να περπατήσουν. Το μωρό έκλαιγε όλη νύχτα, φοβόταν. “ Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου” ξεστόμισε λυπημένη η γιαγιά Βάσω. 
Άλλωστε δεν είχανε και πολλές επιλογές τότε. Η κατάσταση της Ελλάδας ήταν χάλια, δεν είχανε να φάνε. Μια οικογένεια 5 ανθρώπων έτρωγε ένα σπιτικό ψωμί που έφτιαχνε η μητέρα κάθε πρωί με αλεύρι και νερό. Ψωμί και ρύζι. Αυτό ήταν το πιο πλούσιο γεύμα εκείνη την εποχή. Η χώρα που τους κατέστρεφε μέρα με τη μέρα τους έπαιρνε και κοντά της. Έπρεπε να επιβιώσουν και η Γερμανία ήταν η καλύτερη επιλογή. 
Στο Μόναχο τις περίμεναν η αδερφή και ο γαμπρός της για να τις πάρουν με το αυτοκίνητο και να πάνε σπίτι τους. Η στιγμή που συνάντησαν την κόρη τους ήταν πολύ συγκινητική. Όλα για το παιδί τους τα έκαναν. Άντεχαν τη ξενιτιά για να ζήσει καλύτερα το παιδί τους. Δεν ήθελαν να μεγαλώσει στη φτώχεια και να πεινάει, όπως εκείνοι. “Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως ένιωσαν όταν κράτησαν, μετά από 3 χρόνια, το παιδάκι τους στην αγκαλιά τους. Το κρατούσαν κι έκλαιγαν και οι τρεις από ευτυχία”. Η μικρή τους έδινε δύναμη για να αντέξουν τις δυσκολίες της Γερμανίας. 
Λίγες ώρες αργότερα είχαν φτάσει στον προορισμό τους, ένα “χωριό” 20′ έξω από τη Στουτγάρδη. Για 3 μήνες έψαχνε για δουλειά. Χτυπούσε πόρτες και ρωτούσε παντού αν μπορούν να την πάρουν στη δούλεψή τους. Τότε, όμως, τα πράγματα ήταν αλλιώς. 
Της είχαν πει ότι αν θέλει να πάρει παραμονή θα πρέπει να δουλέψει σε ένα νοσοκομείο για ένα χρόνο αλλιώς έπρεπε να επιστρέψει στη χώρα της, κι έτσι έγινε. Έμενε μέσα στο νοσοκομείο, σε ένα μικρό κοινόχρηστο δωμάτιο για καθαρίστριες και μαγείρισσες. Η δική της δουλειά ήταν να καθαρίζει. Καθάριζε τους χώρους του νοσοκομείου αλλά πολλές φορές την ανάγκαζαν να καθαρίζει πάπιες και πολλές φορές “Με βάζανε να ξεσκατώνω τους άρρωστους γέρους, αλλά ήμουν από τις τυχερές γιατί οι καλόγριες που ήταν στη διοίκηση του νοσοκομείου με αγαπούσαν πολύ, με βοηθούσαν με ό,τι χρειαζόμουν και μου μάθαιναν τη γλώσσα” μας είπε και χαμογέλασε. Η κατάσταση για πολλές γυναίκες εκεί μέσα ήταν πολύ χειρότερη. Τους συμπεριφέρονταν απαίσια. 
Έμενε μέσα στο νοσοκομείο, αυτό τους υποχρέωνε ο νόμος και όταν είχε ρεπό πήγαινε στην αδερφή της. Ένιωθε ασφάλεια όταν ήταν μαζί της. Ήταν ο δικός της άνθρωπος μέσα σε μια ξένη χώρα. Όσο και να την αγαπούσαν οι καλόγριες δεν ήταν η οικογένειά της. 
10 μήνες αργότερα γνώρισε τον κύριο Στέργιο. Μόλις τελείωσε ο ένας χρόνος εργασίας στο νοσοκομείο και πήρε παραμονή παντρεύτηκαν κι έμεινε έγκυος. Ο άντρας της εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο με εξαρτήματα για ρολόγια. 
Στην εγκυμοσύνη, εκείνα τα χρόνια οι γυναίκες ήταν υποχρεωμένες να παραμείνουν στο νοσοκομείο για 3 μήνες. Έκαναν εισαγωγή ένα μήνα πριν γεννήσουν κι έβγαιναν μετά το σαραντισμό. Αφού βγήκε από το νοσοκομείο για 2 χρόνια δεν δούλευε πουθενά καθώς το μωράκι δεν μπορούσε να το προσέξει κάποιος άλλος. 
Όσο για το σπίτι, μας είπε, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. “Δεν μπορούσαμε να βρούμε με τίποτα”. Η κοινότητα είχε φροντίσει και τους είχε δώσει ένα μικρό δωματιάκι. Τότε οι Ελληνικές Κοινότητες ήταν πιο οργανωμένες καθώς οι μετανάστες που φθάνανε στη χώρα ήταν χιλιάδες κάθε μέρα. 
“Είχαν φροντίσει να μας βάλουν όλους σε μια περιοχή, μην εξαπλωθούμε, σαν τη Λέπρα. Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί. Όλοι μαζί αποκλεισμένοι μη τυχόν και βρεθούμε σε μια καλύτερη γειτονιά και τους μολύνουμε”. 
Μόλις η μικρή έγινε 2 χρονών την πήρανε στο παιδικό και έτσι η γιαγιά Βάσω μπόρεσε να δουλέψει. Ξαναπήγε στο νοσοκομείο, απ’ όπου ξεκίνησε. Τίποτα όμως δεν ήταν το ίδιο. Οι γυναίκες που εργάζονταν εκεί ήταν καινούριες και καθόλου πρόθυμες να βοηθήσουν. 
“Πολύ αυστηρές οι Γερμανίδες” 
Μία μέρα, λοιπόν,και ενώ ήταν στη δουλειά αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα. “Άνοιξα το παράθυρο, έβγαλα το κεφάλι μου έξω να πάρω αέρα. Μπήκε μέσα η προϊσταμένη, με κοίταξε πολύ επικριτικά και άρχισε να μου φωνάζει. -Τί νομίζεις ότι κάνεις εδώ; Δεν σε πληρώνουμε για να κοιτάζεις έξω από το παράθυρο. Το ότι δεν είσαι Γερμανίδα δε σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις ό,τι και στη χώρα σου-. Αυτό ήταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να ακούσει, μας εξομολογήθηκε. Την κοίταξε και απλά της είπε ότι φεύγει. 
Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι δε θα επέτρεπε σε κανέναν να της συμπεριφερθεί υποτιμητικά επειδή ήταν αλλοδαπή. 
Βρήκε αμέσως δουλειά, σε μία φίρμα (έτσι τα έλεγε τα εργοστάσια) όπου έφτιαχναν χοντρά ντοσιέ με ειδικά κουμπώματα για γραφεία. Όμως την δυσκόλευε πάρα πολύ σαν δουλειά κι έτσι μετά από δύο μήνες αποφάσισε να φύγει. Άλλωστε εκεί το μόνο που της έλεγαν ήταν: “Στην Ελλάδα είστε όλοι τεμπέληδες! Δεν ξέρετε να δουλεύετε και τα θέλετε όλα έτοιμα. Μόνο αν έρθετε εδώ συμμορφώνεστε” και δεν άντεχε να το ακούει. 
Ευτυχώς δεν υπήρχε δυσκολία στην εύρεση εργασίας, ήθελαν μόνο γνώση βασικών γερμανικών για να μπορούν να συνεννοηθούν. 
Πήγε στο εργοστάσιο της Boss όπου έφτιαχναν μπαταρίες για ψυγεία κλπ. Βέβαια οι βάρδιες ήταν δύσκολες. Ο άντρας της έφευγε από το σπίτι 1 ώρα πριν σχολάσει η ίδια, στις 4 το απόγευμα. Και η μικρή τους ήταν μόνη στο σπίτι. 
Κάπου εκεί είχε έρθει και η στιγμή ν’ αλλάξουν σπίτι αλλά αυτό στη Γερμανία ήταν ακατόρθωτο να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη! 3 μήνες τους πήρε να βρουν ένα διαθέσιμο δωμάτιο, χωρίς μπάνιο -παραμόνο μια μικρή τουαλέτα-. Για να το κλείσουν χρειάστηκε να δώσουν πολλά παραπάνω χρήματα απ ‘ όσα όριζε ο νόμος. “Αλλιώς δε θα βρείτε σπίτι, κανείς δεν εμπιστεύεται τους Έλληνες, είναι όλοι κλέφτες” , έτσι τους έλεγαν οι Γερμανοί. 
Σε γενικές γραμμές, η ζωή τους κυλούσε πολύ ήρεμα καθώς δεν πείραζαν κανέναν. Κι εκεί “αν δεν πειράξεις, δεν σε πειράζουν”. Φυσικά και είχαν γνωρίσει και Γερμανούς που τους αντιμετώπισαν ρατσιστικά λόγω καταγωγής. Άλλα προσπαθούσαν να μην δίνουν βαρύτητα. 
Η αδερφή τους άντρα της, μας είπε, ήταν πολύ άτυχη. Δούλευε ως καθαρίστρια σε ένα εργοστάσιο. Της φερόντουσαν πολύ άσχημα αλλά είχε ανάγκη τη δουλειά γιατί ήταν μόνη. “Την χτύπησαν κιόλας μια φορά!”. Σ’ εκείνο το εργοστάσιο όλοι οι Έλληνες είχαν το ίδιο πρόβλημα. Υποβιβασμός, υποτίμηση και κοροϊδία. Ελάχιστοι άντεχαν και αυτοί μόνο μέχρι να βρουν άλλη δουλειά για να μην χάσουν τα χρήματά τους. Σε αυτό οι Γερμανοί ήταν πάντα σωστοί. Ποτέ δεν στερούσαν τα δεδουλευμένα. 
Κάπως έτσι έκλεισε η ιστορία της, καθώς και η ίδια εγκατέλειψε την Γερμανία με την οικογένειά της το 1980 για λόγους υγείας και επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη. Ευτυχώς έπαιρναν σύνταξη από τη Γερμανία και η φίρμα θα τους έδινε 240 (μάρκα τότε) για τα επόμενα δύο χρόνια. 
Η συνάντησή μας τελείωσε με μια συμβουλή της.. 
“Να αγαπάτε τον τόπο σας, σαν την Ελλάδα δε θα βρείτε πουθενά. Ακόμη και όταν θα είστε στη Γερμανία να λέτε ότι είστε Έλληνες γεμάτοι περηφάνια. Μην αφήσετε σε κανέναν να υποτιμήσει την καταγωγή σας”. 

http://www.press-gr.com/
http://anemosanatropis.blogspot.gr/2016/07/blog-post_564.html

Κυριακή 12 Ιουνίου 2016

Σκέψεις και απόψεις για την οικονομική διαχείριση του ασφαλιστικού συστήματος στην Ελλάδα – η μεγάλη ληστεία του τραίνου ωχριά….

 Σκέψεις  και απόψεις …. 
Των Λεωνίδα Αναγνώστου* και Καλλίνικου Νικολακόπουλου** 



Η περιγραφή του τι μέλλει γενέσθαι με το ασφαλιστικό, από υπουργό της κυβέρνησης, για να σωθεί δήθεν από την κατάρρευση και την καταστροφή, με τη χρήση και έκθεσης-πορίσματος κάποιων ειδημόνων και ‘σοφών’ (όχι αυτών της αρχαιότητας βεβαίως !!!), με προτάσεις που υιοθετούν τον νεοφιλελευθερισμό, οικονομικό και κοινωνικό, σε ελεύθερη απόδοση σημαίνουν πρακτικά ‘άλλα λόγια να αγαπιόμαστε’. Το μόνο ουσιαστικό όμως, που δεν ειπώθηκε, είναι ότι για να μακροημερεύσει το ασφαλιστικό σύστημα θα πρέπει να σταματήσει η συνεχής και αέναη εγκληματική ‘μνημονιακή’ πολιτική που διευρύνει διαρκώς την ανεργία, μέσω της συρρίκνωσης τον εισοδημάτων και του ΑΕΠ, και ως εκ τούτου μειώνει τρομακτικά την οικονομική δραστηριότητα με επακόλουθο τη δραματική αυτό-τροφοτούμενη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και πόρων. Ακόμη, αυτό που δεν έχει ειπωθεί από τους ‘ειδικούς’, για να επιβιώσει το ασφαλιστικό σύστημα είναι απαραίτητη η συνταγματική κατοχύρωση της απαγόρευσης κάθε κρατικής- κυβερνητικής παρέμβασης στα οικονομικά των ασφαλιστικών ταμείων, τα οποία θα πρέπει να είναι αυτό-διαχεριζόμενοι από τους εργαζόμενους οργανισμοί, υπό την εποπτεία Ανεξάρτητης Δημόσιας Αρχής, και όχι υπό το ασφυκτικό καθεστώς της κυβερνητικής κηδεμονίας και πατρωνίας.
Για να γίνει κατανοητή η μορφή του ασφαλιστικού συστήματος στην Ελλάδα και η διαχρονική καταλήστευση των μετρητών και αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, προερχόμενα από την οικονομική συμμετοχή των εργαζομένων ακόμη και στην περίπτωση των εργοδοτικών εισφορών που ουσιαστικά αφαιρούνται από την αμοιβή της εργασίας, θα θέσουμε τρία ερωτήματα:
- Αν τα ασφάλιστρα ήταν δημόσια έσοδα δεν θα έπρεπε να εισπράττονται από τις Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες, υπαγόμενα στους κανόνες του Δημόσιου Λογιστικού?
- Η εφαρμογή του PSI (Private Sector Involvement) δεν πραγματοποιήθηκε στα αποθεματικά ιδιωτών και επιχειρήσεων, όπως και οι λέξεις σαφέστατα δηλώνουν?
- Εάν τα χρήματα των ασφαλισμένων ήταν δημόσια, δεν θα έπρεπε να εξαιρεθούν αφού δεν επρόκειτο για OSI (Official Sector Involvement)?
Από τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, προκύπτει με σαφήνεια το συμπέρασμα ότι το χρήμα των ασφαλιστικών ταμείων δεν είναι δημόσιο αλλά ιδιωτικό και συνεπώς, από το 1950 και εντεύθεν, το ελληνικό κράτος καταληστεύει τα ασφαλιστικά ταμεία υπεξαιρώντας τα χρήματα των ασφαλισμένων, με διάφορους νομιμοφανείς τρόπους περιβαλλόμενους από τον μανδύα μιας κατ’ επίφαση ψευδούς νομιμότητας. Η αρχή της μεγάλης κρατικής ληστείας ανάγεται στο ‘σωτήριο’ έτος 1950, όταν η τότε κυβέρνηση θέσπισε τον Α.Ν 1611/50 που υποχρέωνε τα ασφαλιστικά ταμεία να καταθέτουν τα αποθεματικά τους στην Τράπεζα της Ελλάδος με επιτόκιο 0- 4%. Τα χρήματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν ως χαμηλότοκα δάνεια σε εφοπλιστές, τραπεζίτες και βιομήχανους. Από το 1951 έως και το 1975 με πληθωρισμό που κυμαινόταν μεταξύ 17,5 % και 26,5 %, η απώλεια των ασφαλιστικών ταμείων προσέγγισε τα 70 δισεκατομμύρια ευρώ, λόγω της τρομακτικής διαφοράς των ουσιαστικά αρνητικών επιτοκίων καταθέσεων από τον δείκτη τιμών καταναλωτή.
Από το 1985 και μετά επιτράπηκε για πρώτη φορά στα ασφαλιστικά ταμεία, να καταθέτουν τα αποθεματικά τους με τα τρέχοντα επιτόκια στις εμπορικές τράπεζες, αλλά και πάλι με μεγάλες απώλειες. Με τον Ν. 2076/1992 η κυβέρνηση παρείχε τη δυνατότητα στα ταμεία να ‘επενδύουν’ το 20 % των αποθεματικών τους, ενώ με τον Ν. 2676/1999 το ποσοστό ‘επένδυσης’ αυξήθηκε στο 23%, ενώ επιτράπηκε η συμμετοχή των ταμείων και σε άλλα χρηματοπιστωτικά ‘προϊόντα’ όπως τα χρηματοοικονομικά παράγωγα, στην ουσία χρηματοοικονομικές πυραμίδες δημιουργίας εικονικού χρήματος, ενισχύοντας και στην Ελλάδα το παγκόσμιο απορρυθμισμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, επιτείνοντας τη γιγάντωσή του. Τα αποτελέσματα τα είδαμε με την κατάρρευση της αγοράς των sub-primesστην ΗΠΑ το 2007-8, με παγκόσμιο αντίκτυπο και την παγκόσμια οικονομική κρίση του απορρυθμισμένου παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελεύθερου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, στα ‘απόνερα’ της οποίας ζούμε και σήμερα.
Τη χρονική περίοδο 1999-2002 υπήρξαν απώλειες για τα αποθεματικά των ταμείων ύψους 3,5 δις ευρώ και το 2008-2009 άλλα 7 δις ευρώ, λόγω της χρηματιστηριακής ‘επένδυσης’- κερδοσκοπίας. Ακολουθεί η αγορά των λεγόμενων δομημένων ομολόγων, όπου υπήρξε απώλεια τεράστιων ποσών λόγω της αγοράς τους σε τιμές μεγαλύτερες της ονομαστικής τους αξίας από την J.P.Morgan, όταν προηγουμένως η αμερικάνικη ‘επενδυτική’ τράπεζα τα είχε αγοράσει από το Ελληνικό Δημόσιο σε μικρότερη τιμή από την ονομαστική τους αξία. Έτσι η J.P.Morgan σε μια νύχτα, κερδοσκοπώντας, αποκόμισε απροσδιόριστα τεράστια κέρδη και ποσά από τα χρήματα των ασφαλισμένων. Επισημαίνουμε ότι τα δομημένα ομόλογα, δεν αγοράσθηκαν ως ποσοστό του 23% των αποθεματικών που προορίζονταν για χρηματιστηριακές ‘επενδύσεις, αλλά από το υπόλοιπο 77% των αποθεματικών που προορίζονταν για επενδύσεις σε σταθερούς τίτλους. Ο εκδότης των δομημένων ομολόγων εξασφαλίζει φθηνό χρήμα, μεταβιβάζοντας τον κίνδυνο και το κόστος της επένδυσης στον αγοραστή, που δεν είναι άλλος από τα ασφαλιστικά ταμεία, με χρήματα των ασφαλισμένων και εργαζομένων και τελικά σε βάρος του κόσμου της εργασίας.
Η επόμενη μεγάλη ληστεία πραγματοποιήθηκε με το PSI, όταν τα ασφαλιστικά ταμεία κατέθεσαν και πάλι τα χρήματα των ασφαλισμένων στην ΤτΕ (Τράπεζα της Ελλάδος), που είχε ορισθεί ως θεματοφύλακας του χαρτοφυλακίου τους με τον Ν. 2468/1997. Η ΤτΕ αγόρασε μετά από νομοθετική ρύθμιση, ‘αξιοποιώντας’ τα τρέχοντα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και όλων των ΝΠΔΔ (Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, δηλαδή Πανεπιστήμια- Νοσοκομεία– Ιατρικοί Σύλλογοι– Δικηγορικοί Σύλλογοι κλπ), ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου που ακολούθως απομειώθηκαν- ‘κουρεύθηκαν’ με απώλεια 13 δις ευρώ για τα ταμεία, που αποτελούν το 70 % των αποθεματικών τους. Τέλος η τωρινή κυβέρνηση, για να ανταποκριθεί στις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας, υποτασσόμενη στις επιταγές των δανειστών, με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου δέσμευσε και χρησιμοποίησε τα ελάχιστα εναπομείναντα ταμειακά αποθέματά τους, αντί να κηρύξει στάση πληρωμών στο εξωτερικό δημόσιο χρέος, προκαλώντας και νέες μειώσεις συντάξεων και παροχών..
Από τα προηγούμενα, προκύπτει σαφώς ότι διαχρονικά από το 1950 έως και σήμερα, τα χρήματα των εργαζομένων σπαταλήθηκαν για τη χρηματοδότηση με διάφορους τρόπους του πλούτου, με αναδιανομή των χρημάτων των εργαζομένων και ασφαλισμένων προς τους εργοδότες, τις τράπεζες και τους δανειστές και προφανώς αυτός είναι ο λόγος που το ασφαλιστικό μας σύστημα χαρακτηρίζεται ως "αναδιανεμητικό"!!!
Είναι καταφανέστατο ότι, μετά και την μεταστροφή και μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, τα συστημικά αστικά κόμματα, στα πλαίσια της προπαγάνδας για την επίτευξη της συναίνεσης ή της μη αντίδρασης των εργαζομένων – ασφαλισμένων και την απενοχοποίησή τους, δαιμονοποιούν τυχόν μεμονωμένες περιπτώσεις πρώιμων συνταξιοδοτήσεων η και υπερβολών, προκειμένου να ‘χρυσώσουν’ το ‘χάπι’ των περικοπών. Προσπαθούν, με όπλο την ασύστολη προπαγάνδα τους, να ενοχοποιήσουν τους ασφαλισμένους, τους υγειονομικούς και γενικά τους συναλλασσόμενους με το ασφαλιστικό σύστημα. Προφανώς και σποραδικές περιπτώσεις κατασπατάλησης πόρων σε διάφορους κλάδους δεν επικροτούνται ούτε υιοθετούνται, αλλά δεν μπορούν να παριστάνουν τους τιμητές οι διαχρονικές κυβερνήσεις που, με κλεπτοκρατικές μεθόδους, απορροφούσαν το εύκολο αποθεματοποιημένο χρήμα των εργαζομένων- ασφαλισμένων, νομιμοποιώντας την καταλήστευση των πόρων με κατάλληλες νομοθετήσεις.

~~~~~~~~~~~~

__________________
* Ιατρός Βιοπαθολόγος, Διδάκτωρ Ιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών, τ. Πρόεδρος ΠΟΣΙΠΥ (Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιδιωτικής Πρωτοβάθμιας Υγείας), email : analab@otenet.gr, website : www.l-analab.gr

 ** Οικονομολόγος (πτυχιούχος οικονομικών επιστημών, 2ετές μεταπτυχιακό διοίκησης επιχειρήσεων στην τραπεζική/χρηματοοικονομική, μεταπτυχιακός φοιτητής οικονομικών και διοίκησης μονάδων υγείας) – Αναλυτής Πληροφοριακών Συστημάτων (2ετές μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στα πληροφοριακά συστήματα),  email : nikokal02@yahoo.gr,   website :  www.kallinikosnikolakopoulos.blogspot.com

___________

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

Τέχνη και κοινωνία (δεκαετία 1950)

         Μέρος πρώτο     
Από Μαρία-Θεριανή Βάθη 

Ζώντας σε μία κοινωνία που οι ρυθμοί της ολοένα επιταχύνονται, το ερώτημα που βασανίζει μεγάλη μερίδα του κόσμου είναι αν οι ανθρώπινες σχέσεις παραμένουν το ίδιο ισχυρές όπως αυτές που βλέπουμε να καταγράφονται στα παλιά βιβλία και τις παλιές καλές ταινίες. Αναμφισβήτητα, οι απόψεις και οι έρευνες ανθρώπων που τους έχει απασχολήσει το θέμα αυτό αποτελούν τεράστιο τεκμήριο για την εξέλιξη των ανθρώπινων σχέσεων και την πορεία τους ανάλογα με την κοινωνικοπολιτική και οικονομική  ροή της ανθρωπότητας. 
Στο αφιέρωμα αυτό θα αναλύσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις ανά δεκαετία παραθέτοντας φωτογραφίες και βίντεο-ντοκουμέντα, που θα μας δώσουν μία εικόνα για κάθε περίοδο. Δεκαετία ’50 Κατά τη δεκαετία του 1950 η Ελλάδα, όπως και ολόκληρη η υφήλιος, προσπαθεί να συνέλθει από τον όλεθρο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Παρατηρούμε μέσα στις ταινίες, τα βιβλία, και την εικονογραφία ότι έπειτα από κάθε δεινό, όπως ένας πόλεμος, οι κοινωνικοί δεσμοί δυναμώνουν. 
Ταινία: Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο Στην ταινία αυτή προβάλλεται η οικονοµική κατάσταση της Ελλάδας την εποχή εκείνη. Οι οικονομικές τάξεις που αναδεικνύονται αφορούν χαμηλά κοινωνικά στρώματα. 
Αλλά, όπως λέει και ο τίτλος της ταινίας, η φτώχεια, παρότι είναι δύσκολο να τη βιώνεις, αντιμετωπιζόταν με την ελληνικότατη και μοναδική λέξη «φιλότιμο». Η αλληλεγγύη και οι κοινωνικοί δεσμοί είναι αρκετά εμφανείς. οι σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων διατηρούσαν τον ρομαντισμό της εποχής εκείνης και η θηλυκότητα αναδυόταν μέσα από την απλότητα και την αθωότητα των γυναικών εκείνης της περιόδου. 

«Το 10» του Καραγάτση 
Κεντρικός πυρήνας του μυθιστορήματος είναι ένα παλιό εγκαταλειμμένο εργοστάσιο στο Πειραιά που μετατράπηκε σε πολυκατοικία των φτωχών εργατών, παρουσιάζοντας  τη νεοελληνική κοινωνία του ’50. Το μυθιστόρημα είναι πολυπρόσωπο και πολυεπίπεδο, περιλαμβάνοντας ένα σύνολο ετερόκλητων ανθρώπινων χαρακτήρων.  
Απόσπασμα: [..Σαν βγήκε από το νοσοκομείο, ήταν επί ξύλου κρεμάμενη, δίχως δραχμή στην μπάντα ή συγγενή να τη βοηθήσει. Ευτυχώς, η Ξανθή την παραστάθηκε. Μετακόμισαν απ’ τη Γούβα του Βάβουλα στην άλλη άκρη του Πειραιά, στου Ξαβέριου. Νοίκιασαν δύο κάμαρες στο «10». Για να βγάλει το ψωμί της έπιασε δουλειά στην ίδια φάμπρικα με την Ξανθή μα με ένα εικοσάρι τη μέρα, μόνο ν’ αναβάλεις τον εξ ασιτίας θάνατο καταφέρνεις. Άλλη διέξοδος από την πορνεία δεν υπήρχε….] 
Η Αγγελική Κωσταβάρα αναφέρει στο άρθρο της «Τα οδυνηρά ανοίγματα της ψυχής στο χαώδες και στην αταξία, στο 10 του Καραγάτση», Μανδραγόρας, 22-23/1999, σ.σ. 221-223: Οι ένοικοι του «10» εγκιβωτισμένοι κυριολεκτικά, μέσα στα ασφυκτικά κουτιά-δωμάτια της πολυκατοικίας, εξαναγκασμένοι να διαβιούν σε συνθήκες αφόρητης γειτνίασης, αλληλοεπηρεάζονται, σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία. Ταπεινωμένοι στη βαθύτερη υπόστασή τους, δεν φαίνεται τίποτε να τους αποσπά, να τους εξυψώνει ή να τους διαφορίζει, εκτός από τον τρόπο που εισπράττουν τη δυστυχία ή την ευχαρίστηση που τους αναλογεί στη ζωή. 
Οι άνθρωποι του «10», παρότι έχουν συλληφθεί invitro, σε συνθήκες εργαστηρίου, εντούτοις ζωντανεύουν χάρη στις ουσιώδεις λεπτομέρειες, τις οποίες η διεισδυτική παρατηρητικότητα του συγγραφέα έχει συλλέξει. […] Σ’ αυτή λοιπόν τη συγκατοίκηση συμπίπτουν και συνωθούνται άνθρωποι απορριγμένοι, απόμαχοι, βολεμένοι κομπιναδόροι, εξαθλιωμένοι μεροκαματιάρηδες, ακαμάτηδες, συνταξιούχοι και δικαιούχοι κάθε λογής, χωρίς να έχουν επίγνωση της πτώσης τους. Άνθρωποι σε προϊούσα απαξίωση και φθορά, επιβιώνοντας όπως-όπως, μέσα σ’ αυτά τα κουτιά-δωμάτια, σε προθανάτια πρόβα, μιας εν σμικρώ νεκρούπολης. Αναλυτικά το άρθρο θα το βρείτε εδώ Δείτε ακόμα εδώ το άρθρο του Δημήτρη  Τζιόβα Το Βήμα Το «μαύρο τραγούδι» της δεκαετίας του ’50 
Καθώς οι ευρύτατες λαϊκές μάζες έχουν βιώσει τις περιπέτειες, τις ελπίδες και τις διαψεύσεις της δεκαετίας του ’40, η επόμενη δεκαετία, με κυρίαρχες τη φτώχεια και την ανέχεια, την αίσθηση της ανημποριάς μπροστά σε μια σκληρή πραγματικότητα, κυριαρχείται από μια μαζική ψυχολογική διάθεση που αντανακλάται στο λαϊκό τραγούδι της εποχής. Λόγω των συνολικότερων χαρακτηριστικών του, μπορούμε να μιλάμε για τραγούδι «μαύρο», απαισιόδοξο, που φτάνει μέχρι και σε πεισιθάνατες εκφράσεις. Τώρα δεν γίνεται καν λόγος για ελπίδες διεξόδου από μια οδυνηρή κατάσταση. Δεν πρόκειται για την προσδοκία καλύτερων ημερών, όπως διαφαινόταν στα τραγούδια που έγραφε ο Τσιτσάνης στην καρδιά του εμφυλίου. 
Δυο χρόνια από τη λήξη του, ο ίδιος γράφει το τραγούδι «Της κοινωνίας η διαφορά», το οποίο απαγορεύει η λογοκρισία και τότε και το 1956. Βαθύ κόκκινο «Δυο δρόμοι τη χωρίζουνε την κοινωνία ετούτη και φέρνουν μαύρες συμφορές, η φτώχεια και τα πλούτη. Της κοινωνίας η διαφορά φέρνει στον κόσμο μεγάλη συμφορά. Έχει η ζωή γυρίσματα, έχει και μονοπάτια γκρεμίζουν φτωχοκάλυβα και χτίζονται παλάτια». Με τη διάψευση της ελπίδας, μένει βαρύς αυτός καθαυτός ο πόνος. Ενώ κατά το μεσοπόλεμο ο πόνος που εξέφραζαν τα ρεμπέτικα τραγούδια αφορούσε σε ένα σχετικά περιορισμένο τμήμα της εργατικής τάξης και στο κοινωνικό περιθώριο, τώρα τα λαϊκά τραγούδια «κοινωνικοποιούν τον πόνο, τον εξαπλώνουν, δηλαδή, και αναγνωρίζουν την εξάπλωσή του σε μεγάλα λαϊκά στρώματα» (Παναγής Παναγιωτόπουλος 1996, σ. 276). 
Το κλίμα της εποχής αντανακλάται και στο «Αντιλαλούνε τα βουνά», και πάλι του Τσιτσάνη, γραμμένο επίσης στα 1951, που τραγουδήθηκε από τη Μαρίκα Νίνου και τον Σταύρο Τζουανάκο. Το τραγούδι είναι γραμμένο με τον γνωστό αλληγορικό τρόπο του συνθέτη, ως φαινομενικά ερωτικό (Παναγιώτης Κουνάδης 2000α, σ. 218). ΕΤΙΚΕΤ

____________
Sτάσηnews