..........................................................* Κοινωνία.gr - ιδέες * σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα *

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

.................................................. ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΝΑ: ΥΠΟΤΑΓΗ Ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Απ' όλες τις αμφισβητήσεις η πιο γλυκιά, είναι αυτή που αδύνατοι σηκώνουν κεφάλι και αμφισβητούν τη δύναμη των ισχυρών. Bretolt Brecht


Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.

Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Η πρώτη των Πανελλαδικών φεύγει για Γερμανία Δεν είναι πάντως μόνο η κρίση που την διώχνει

Στη Γερμανία θα φύγει η πρώτη των φετινών Πανελλαδικών Αλεξία Παπαϊωάννου η οποία συγκέντρωσε 19.729 μόρια στις Πανελλαδικές εξετάσεις.
 Όπως δηλώνει στην Καθημερινή, στη Γερμανία έχει ήδη εξασφαλίσει μια υποτροφία: «Εως πέρυσι έλεγα να μείνω στην Ελλάδα, να το παλέψω εδώ. Αλλά ας μη συνδέσουμε την επιλογή μου να σπουδάσω στο εξωτερικό μόνο με την οικονομική κρίση στη χώρα μας και τις δυσκολίες που υπάρχουν για τους νέους. 

Νομίζω ότι η απόφασή μου ερμηνεύεται καλύτερα από τη διάθεση που έχουμε όλοι για αλλαγή. Οι σπουδές στο εξωτερικό είναι μία φάση της ζωής. Από την άλλη, όλοι είμαστε πλέον πολίτες του κόσμου, πολίτες της Ευρώπης», δηλώνει στην εφημερίδα. 
 Τονίζει πάντως ότι δεν είναι η κρίση που τη διώχνει αλλά η ανάγκη της για αλλαγή για να δοκιμάσει νέα πράγματα. «Δεν θα βάλω πότε καμία χώρα πάνω από την Ελλάδα. Πάντα θα την κουβαλώ» λέει η 18χρονη που έχει φοιτήσει σε ιδιωτικό σχολείο το οποίο έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στη γερμανική γλώσσα. 


Πηγή: www.lifo.gr

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Τη σαφή έλλειψη Δημοκρατίας στην Ευρώπη καυτηρίασε για μία ακόμη φορά ο Αμερικανός διανοητής Νόαμ Τσόμσκι.

Τσόμσκι: Δεν παίζουν ρόλο οι εκλογές στην ΕΕ

Οι αγκυλώσεις της κρίσης στην ΕΕ και η "ρητορεία της τρομοκρατίας" στις ΗΠΑ.


"Χάραξη πορείας προς έναν δίκαιο κόσμο-Ανανοηματοδοτώντας τη δημοκρατία". Αυτός ήταν ο τίτλος της πολυεπίπεδης διάλεξης του Αμερικανού πολιτικού φιλοσόφου και ομότιμου καθηγητή γλωσσολογίας στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT) Νόαμ Τσόμσκι στο Global Media Forum της Deutsche Welle στη Βόννη.
Στη σκιά της ευρωκρίσης και των διαδηλώσεων στην Τουρκία, αλλά και με φόντο την επίσκεψη Ομπάμα στο Βερολίνο, ο Αμερικανός φιλόσοφος σχολίασε,σύμφωνα με την Deutsche Welle, "όλα εκείνα τα θέματα που θα έπρεπε να βρίσκονται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων αλλά καταλήγουν τελικά να γίνονται ψιλά γράμματα".

Αποφεύγοντας τα κλισέ και τις ακαδημαϊκές μακρηγορίες, ο 85 ετών πλέον διανοητής ανέλυσε με ενάργεια πτυχές της κρίσης του κοινοβουλευτισμού, τις στρεβλώσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε. αλλά και τον ρόλο των ΜΜΕ. Δε δίστασε να μιλήσει με οξεία γλώσσα κατά της αμερικανικής "ρητορείας της τρομοκρατίας" που έχει γίνει το βασικότερο "εξαγώγιμο προϊόν" των ΗΠΑ από το 1945 και μετά, ασκώντας δριμεία κριτική στην εξωτερική πολιτική του Μπαράκ Ομπάμα και των προκατόχων του.

Η Ευρώπη στο έλεος της μακροοικονομίας

"Χάραξη πορείας προς έναν δίκαιο κόσμο-Ανανοηματοδοτώντας τη δημοκρατία" το θέμα το Ν. Τσόμσκι.
Σημείο εκκίνησης ήταν η γηραιά ήπειρος, στο συγκείμενο της οικονομικής κρίσης. "Για την πλειονότητα των πολιτών το ζητούμενο είναι η εργασία. Για τους υπερεθνικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, όμως, το διακύβευμα έγκειται στη μείωση των ελλειμμάτων. Τα ελλείμματα διαμορφώνουν πλέον την πολιτική. Και ως προς αυτό η Ευρώπη βρίσκεται σε αλγεινότερη κατάσταση σε σχέση με τις ΗΠΑ", είπε χαρακτηριστικά.
Σύμφωνα με τον Τσόμσκι, το κέντρο βάρους στην ευρωπαϊκή ήπειρο έχει μετατοπιστεί ανεπιστρεπτί από την πολιτική στην οικονομία, η οποία αποτελεί το αδιαπραγμάτευτο πρόταγμα. Στις χώρες της κρίσης ήρθαν αίφνης στο προσκήνιο τα ασαφή όρια μεταξύ σύγχρονης Αριστεράς και Δεξιάς ως προς την κατάστρωση πολιτικών, ώστε οι βασικοί ιδεολογικοί διαχωρισμοί να καθίστανται πλέον δυσδιάκριτοι.
Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα γι' αυτό ανέφερε την Κύπρο και τις πρόσφατες περιπέτειές της. Η άρση των διαφορών και η σύγκλιση εν τέλει Αριστεράς και Δεξιάς έγκειται στο γεγονός ότι "οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεσμεύονται να ακολουθούν προγράμματα μακροοικονομικής φύσεως, τα οποία θέτει η Κομισιόν".
Αυτό συνεπάγεται την επιλογή σκληρής λιτότητας και αύξησης των φόρων σε βάθος χρόνου, ανεξαρτήτως "πολιτικού χρώματος". Ο Αμερικανός διανοητής εκτιμά πως οι χειρισμοί στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης είναι αποτυχημένοι και πως η αναγωγή τους στην αυθεντία διεθνών οργανισμών, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είχε επιπτώσεις. Κατά τον Τσόμσκι, «το θεωρητικό μοντέλο των λεγόμενων συστημικών κινδύνων, κατά το οποίο εάν αποτύχει μία οικονομική διαπραγμάτευση το συνολικό σύστημα καταρρέει» είναι προβληματικό και δρα εις βάρος της παραγωγικής οικονομίας.

"Τρίτο κόσμο" θυμίζουν τα κοινοβούλια της Ευρώπης

Όλες αυτές οι μεταμορφώσεις στα σύγχρονα μοντέλα διακυβέρνησης έχουν βέβαια και ένα υψηλό τίμημα: "Τη σταδιακή απώλεια της Δημοκρατίας". Η αντιπροσώπευση εξαντλείται -στην Ευρώπη προσφάτως, ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής- στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων. "Μόλις το 1/10 του 1%, στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει. Αυτό σημαίνει πως καθορίζει την πολιτική. Έτσι η Δημοκρατία μετατρέπεται σε πλουτοκρατία», με συνέπεια να παρατηρείται μία συνεχής "παρακμή των δικαιωμάτων των πολιτών". Στις ευρωπαϊκές χώρες της κρίσης, παρατηρεί ο Τσόμσκι, "οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανέναν ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα". Υπογραμμίζει ωστόσο σκωπτικά πως "η ίδια η Ευρώπη επέλεξε να γίνει έτσι. Δεν ήταν υποχρεωμένη να το κάνει".
Ο Tσόμσκι αναφέρθηκε και σε πρόσφατο δημοσίευμα της Wall Street Journal περί «εξαφάνισης της Δημοκρατίας από την Ευρώπη», σύμφωνα με το οποίο: "Οι Γάλλοι, οι Ισπανοί, οι Ιρλανδοί, οι Ολλανδοί, οι Πορτογάλοι, οι Έλληνες, οι Σλοβάκοι, οι Σλοβένοι και οι Κύπριοι έχουν, ο καθένας στο δικό του μέτρο, καταψηφίσει πολλά από τα μέτρα που επιβλήθηκαν στη βάση του οικονομικού μοντέλου της ευρωζώνης από τότε που ξέσπασε η κρίση. Εντούτοις οι οικονομικές πολιτικές έχουν αλλάξει ελάχιστα σε σχέση με τις διαδοχικές εναλλαγές στην εξουσία περισσότερων κομμάτων".

Η πραγματική συναίνεση και τα ΜΜΕ

Ο Νόαμ Τσόμσκι δεν φάνηκε ιδιαίτερα αισιόδοξος για το μέλλον της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, η οποία δίνει την εντύπωση πως πορεύεται σπασμωδικά, δεχόμενη κλυδωνισμούς από εξωπολιτικά κέντρα λήψης αποφάσεων. Το ίδιο παρατηρεί και στις ΗΠΑ αλλά και σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες του "υπαρκτού καπιταλισμού", όπως τις αποκαλεί.
Από την άλλη πλευρά, οι εξελίξεις στην Πλατεία Ταξίμ της Κων/πολης στέλνουν, για τον Αμερικανό φιλόσοφο, ένα θετικό μήνυμα υπέρ της διασφάλισης μιας δημοκρατικής δημόσιας σφαίρας, η οποία θα υπερτερεί από οποιοδήποτε οικονομικό συμφέρον. Στην κάλυψη της απόστασης μεταξύ πολιτών και όλων όσοι χαράσσουν κυβερνητική πολιτική, σημαντικός είναι ο ρόλος των ανεξάρτητων ΜΜΕ, του πλέον καθοριστικού παράγοντα σήμερα στη διαμόρφωση και συχνά στην επιβολή πολιτικής και ηθικής νόρμας. Τα ΜΜΕ καλούνται να συνδράμουν υπεύθυνα στη διαμόρφωση πραγματικής και όχι πλασματικής συναίνεσης, παρουσιάζοντας στους πολίτες μόνο "την αλήθεια για όλα τα σημαντικά γεγονότα, κάτι το οποίο είναι σχετικά εύκολο".

Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Το Πολιτικό μας Σύστημα (1821-2012): Από τους Αγώνες της Απελευθέρωσης στη Σημερινή Εθνική Υποτέλεια - του Ευάγγελου Μαχαίρα*


Ευάγγελου Μαχαίρα, 
Το Πολιτικό μας Σύστημα (1821-2012): 
Από τους Αγώνες της Απελευθέρωσης 
στη Σημερινή Εθνική Υποτέλεια,
Εκδόσεις Προσκήνιο, Αθήνα 2012


του Φίλιππου Νικολόπουλου
Αναπληρωτή Καθηγητή Κοινωνιολογίας
Παν/μίου  Ινδιανάπολης και Uindy Athens,
Δικηγόρου

_________


Ο Ακατάβλητος Επίτιμος Πρόεδρος του Δ.Σ.Α. και πρώην δοξασμένος καπετάνιος του ΕΛΑΣ Ευάγγελος Μαχαίρας εξέδωσε το νέο βιβλίο του, που αναφέρεται στους κατ’ εξοχήν διαχρονικούς αρνητικούς προσδιορισμούς του πολιτικού μας συστήματος, προσδιορισμοί που μας οδήγησαν στη βαθμιαία χρεωκοπία και τελικά, όπως ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτηριστικά λέει, στην εθνική υποτέλεια. Ο συγγραφέας ξεκινά από την ίδια τη γένεση του νεοελληνικού κράτους, μετά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821 και εκθέτει και αναλύει εκείνα τα δομικά, πολιτικά και κοινωνικά  στοιχεία, που ήδη απ’ το ξεκίνημα δεν επέτρεπαν μία πλήρη και ουσιαστική ανεξαρτητοποίηση του νέου Ελληνικού κράτους, που θα χάραζε τη δική του γραμμή πέρα από κηδεμονίες κι εξαρτήσεις και θα εξέφραζε πραγματικά τη λαϊκή κοινωνική βάση.
            Ο συγγραφέας απ’ την αρχή του βιβλίου του τολμά με παρρησία να θέτει το πρόβλημα της μεγάλης αναντιστοιχίας της επίσημης (κατεστημένης) πολιτικής ηγεσίας της χώρας με τις επιδιώξεις, τα συμφέροντα και τις προσδοκίες της λαϊκής βάσης. Ήδη ξεκινά τις επισημάνσεις απ’ τα χρόνια της επανάστασης, όταν κάποιοι πολιτικοί (αναφέρει για παραδείγματα τον Μαυροκορδάτο και τον Κωλέττη), όχι απλώς δε συμπαθούσαν το λαϊκό στοιχείο και τον αυθόρμητο ξεσηκωμό του, αλλά λειτουργούσαν ως πράκτορες ξένων δυνάμεων που ήθελαν να κηδεμονεύουν τη χώρα. Ακόμη αναφέρει και τους κύκλους των Φαναριωτών, που ναι μεν ήταν το πιο μορφωμένο τμήμα του υπόδουλου ελληνισμού, αλλά ουσιαστικά ήταν ενεργούμενα της Οθωμανικής εξουσίας, που το κύριο μέλημά τους ήταν το ίδιον συμφέρον, που το εξυπηρετούσαν με τον πιο σατανικό τρόπο.
            Η επιδίωξη του Ευαγγέλου Μαχαίρα με το συγκεκριμένο βιβλίο του δεν είναι να παρουσιάσει με συστηματικότητα και λεπτομερειακό τρόπο την πολιτική ιστοριογραφία της χώρας. Απλώς η γνώση της ιστοριογραφίας του δίνει υλικό και μαρτυρίες γι’ αυτό που θέλει να καταδείξει, δηλ. ότι ενώ οι λαϊκές δυνάμεις (στον καιρό της Επανάστασης του 1821 τις εξέφραζε το «Στρατιωτικόν, στον καιρό της Γερμανικής κατοχής το ΕΑΜ) ξεσηκωνόντουσαν και πολεμούσαν ειλικρινά και γενναία για τη λευτεριά και την προκοπή του Έθνους ή κατά καιρούς αντιστεκόντουσαν σε ποικίλες τυραννίες, οι οργανωμένες δυνάμεις του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου τις «μπλόκαραν» και τις εξουδετέρωναν, εξυπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα ή τους ξένους πατρώνους τους ή και τα δύο μαζί. Αυτή τη συγκρουσιακή διάσταση (που σαφώς έχει και ταξικό χαρακτήρα) θέλει ν’ αναδείξει μ’ επάρκεια και αναμφισβήτητα το πετυχαίνει. Οι ιστορικές μαρτυρίες πλούσιες: συνομωσίες κατά Ανδρούτσου, Καραϊσκάκη, Κολοκοτρώνη, αποδεδειγμένη σύνδεση Μαυροκορδάτου με τ’ αγγλικά συμφέροντα και του Κωλέττη με τα γαλλικά, ο χειρισμός των λεγομένων «δανείων» του Αγώνα η δυναστεία των Γκλύγμπουργκ ως τοποτηρητής των Αγγλικών συμφερόντων, αντίθεση των συντηρητικών δυνάμεων στις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες του Ελ. Βενιζέλου, διώξεις μετά το 1935 των δημοκρατικών βενιζελικών αξιωματικών, η δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936, οι διώξεις όχι μόνο κατά των Κομμουνιστών αλλά ευρύτερα κατά της δημοκρατικής παράταξης μετά τον εμφύλιο πόλεμο (με το πρόσχημα της αντιμετώπισης του λεγόμενου «Κομμουνιστικού κινδύνου») με κορύφωση τη δικτατορία της 21ης Απριλίου.
            Ο συγγραφέας την δικτατορία της 21ης Απριλίου την αντιμετωπίζει ως εναλλακτική λύση των Αμερικανών και του εγχώριου κατεστημένου, όταν πια τα αστικά κόμματα, εναλλασσόμενα στην εξουσία, δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους και να τιθασσεύσουν την οργή και την αγανάκτηση του λαού.
            Αλλά και μετά τη μεταπολίτευση του 1974 επισημαίνεται ότι ανεξάρτητα από μικρές παραλλαγές και μετατοπίσεις με κάποιες παραχωρήσεις προς τις δημοκρατικές δυνάμεις, το κατεστημένο και οι ξένοι πατρώνοι του διατήρησαν τον έλεγχο του πολιτικού συστήματος ουσιαστικά με την ίδια κομματική διαρχία (ένα κόμμα δεξιότερα: «Νέα Δημοκρατία», κι ένα κόμμα αριστερότερα: «ΠΑΣΟΚ» συνέχεια της γραμμής «ΕΡΕ» - «ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ») και τις παλιές και δοκιμασμένες μεθόδους της: ρουσφετολογία, πελατειακές σχέσεις, συντηρητικοί κομματισμοί, διορισμοί ημετέρων κλπ. Το νέο στοιχείο στο μεταπολιτευτικό κομματικό σύστημα ήταν η εκτεταμένη παραπλάνηση της λαϊκής βάσης από πλευράς του κατ’ όνομα, όπως λέγει, «σοσιαλιστικού» κόμματος του ΠΑΣΟΚ, που φυσικά μετά την πρώτη τετραετία έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο και εκφυλίστηκε επί διαδόχων του Ανδρέα σε κόμμα νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
            Συμπερασματικά σύμφωνα με τον Ευάγγελο Μαχαίρα, το πολιτικό μας σύστημα μέχρι σήμερα παρουσιάζει παθογένεια με ίδια πάνω-κάτω χαρακτηριστικά, όπως και σε παλιότερες πολιτικές περιόδους: ανικανότητα, διαφθορά και μόνιμη τάση των κυβερνώντων να υπακούουν στα κελεύσματα των ξένων επικυρίαρχων δυνάμεων,δηλαδή να συνεχίζουν μία κατάσταση εθνικής υποτέλειας. 
Η κατάσταση της σημερινής ουσιαστικής χρεωκοπίας δεν έπεσε από τον ουρανό, αλλά είναι απότοκη μιας σειράς από κυβερνητικές πολιτικές που ήταν ολέθριες για τη χώρα. Ο συγγραφέας αφουγκράζεται την αίσθηση αδιεξόδου, την οργή και το μένος των πολιτών για την παρατεταμένη δυσλειτουργία του πολιτικού συστήματος και γι’ αυτό τον καλεί σε εγρήγορση και νέες μορφές αντίστασης, πιστεύοντας ότι μπορεί ν’ αντλεί δυνάμεις και από το πλούσιο έργο και τις παρακαταθήκες σημαντικού μέρους της πνευματικής ηγεσίας της χώρας.


______________________
* Προδημοσίευση από την εφημερίδα "Αρκαδικό Βήμα",  Ιούνιος 2013, αρ. φ. 246

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Όχι στο γερμανικό οικονομικό επεκτατισμό. Όχι στην παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία.




του Φιλίππου Νικολόπουλου
Αναπληρωτή Καθηγητή Κοινωνιολογίας
Παν/μίου  Ινδιανάπολης και Uindy Athens,
Δικηγόρου
     Απόκομμα εφημερίδας     

  
                 ___________

Τον τελευταίο καιρό οι φωνές ενάντια στη γερμανική εμμονή στην ασφυκτική δημοσιονομική πολιτική και στη σκληρή γραμμή της λιτότητας πληθαίνουν. Η Τρόικα αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι κάποιες διαφοροποιήσεις στα αρχικά σκληρά μέτρα, που θα διευκολύνουν τους πολίτες, πρέπει να γίνουν, γιατί διαφορετικά η κατρακύλα της ύφεσης δεν θα έχει τελειωμό. Ακόμη και η ανεκδιήγητη Καγκελάριος Μέρκελ αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι το «φάρμακο» που δώσαμε – εννοεί αυστηρή λιτότητα – έχει τον κίνδυνο τελικά να Τετάρτη 12.6.2013                                     σκοτώσει τον ασθενή» (!)



Ωστόσο η κατάσταση συνεχίζεται και η οικονομική ανάκαμψη δε φαίνεται στον ορίζοντα. Οι νότιες ευρωπαϊκές χώρες οφείλουν να συσπειρωθούν και να συγκροτήσουν ένα κοινό μέτωπο ενάντια στο γερμανικό οικονομικό επεκτατισμό. Ό,τι αποφασίζεται απ’ τη Μέρκελ και το επιτελείο της ουσιαστικά είναι επιταγή της γερμανικής κι ευρωπαϊκής οικονομικής ολιγαρχίας κι αυτές οι επιλογές, ανεξάρτητα αν η γερμανική οικονομία είναι η ισχυρότερη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συνδέονται βαθύτερα με τις δομές του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, που προσπαθεί με χίλιους τρόπους ν’ ανασχέσει την πτώση κέρδους, που αποτελεί μόνιμη τάση του συστήματος.
            Οι πολιτικές σύγκλισης της Ε.Ε. έχουν αποτύχει και το όραμα μιας ενωμένης πολιτικά Ευρώπης ολοένα και χλωμαίνει, αφού οι λαοί της αισθάνονται και στην καθημερινή τους ζωή πιαότι οι ισχυρότερες βόρειες καπιταλιστικές οικονομίες (κυρίως η Γερμανία) επιμένουν να επιβάλλουν τους όρους τους και να διατηρούν τα πλεονεκτήματά τους σε βάρος των νότιων οικονομιών (Ελλάς, Ισπανία, Πορτογαλία κ.ά.). Οι τελευταίες εξ αρχής απ’ τη στιγμή της εισόδου τους στην  ΕΕ μειονεκτούσαν ανταγωνιστικά (κυρίως σ’ επίπεδο βιομηχανικών προϊόντων) με τις προηγούμενες.  Κι οι δομικές οικονομικές διαφορές (με ιστορικό βάθος, ας θυμηθούμε τη θεωρία «κέντρου-περιφέρειας») δεν ξεπερνιούνται με ευχολόγια, κοινές διακηρύξεις και πολιτικά κείμενα, λαμβανομένου μάλιστα υπόψη ότι υπάρχουν και θεσμικές διαφορές σε ποικίλα επίπεδα και διαφορές πολιτικής κι ευρύτερης κουλτούρας. Οι γερμανικές μεγάλες εταιρείες ήξεραν καλά τι σήμαινε, κυρίως γι’ αυτές, η διεύρυνση της ΕΕ με χώρες, που δεν μπορούσαν να τις ανταγωνιστούν: διεύρυνση αγορών!
            Κι εδώ ακριβώς είναι η αντίφαση (αντίφαση βαθύτερα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος) και η μεγάλη υποκρισία των πολιτικών ηγεσιών των βορείων εταίρων. Απ’ τη μια επιβάλλουν τα βιομηχανικά τους προϊόντα (και μάλιστα ορισμένα απ’ αυτά πανάκριβα, π.χ. οπλικά συστήματα) κι απ’ την άλλη συσταίνουν κι επιμένουν σε μια ασφυκτική δημοσιονομική και εισοδηματική πολιτική, αγνοώντας δήθεν που αναλίσκεται μέρος του δημόσιου προϋπολογισμού και των συνολικών εισοδημάτων των πολιτών των νοτίων χωρών της ΕΕ. Μ’ άλλα λόγια αφού σε παγιδεύουν μέσα σε μια ενιαία αγορά – χωρίς προστασία φυσικά της εγχώριας οικονομίας και βιομηχανίας –, σε εξαρτούν απόλυτα, όσον αφορά τα προϊόντα βαριάς βιομηχανίας, σε ωθούν σ’ ένα υπερκαταναλωτισμό (εδώ πρωταγωνιστούν ταMedia και οι περίτεχνοι μηχανισμοί χειραγώγησης και διαφήμισης), τελικά σε υποχρεώνουν να δανείζεσαι με επαχθέστατους όρους για να εξοφλείς τις οφειλές σου!
            Βεβαίως οι παραπάνω πολιτικές – αντίστοιχες με συγκεκριμένες δομές του μονοπωλιακού η τουλάχιστον ολιγοπωλιακού καπιταλισμού – δεν χαρακτηρίζουν μόνο την ΕΕ αλλά και το συνολικό πεδίο αλληλεξαρτήσεων του βιομηχανικού Βορρά με τον λιγότερο ανεπτυγμένο Νότο στο πλαίσιο του παγκόσμιου καπιταλισμού. Γι’ αυτό και θα ήταν λάθος να εστιάσουμε αποκλειστικά στον γερμανικό επεκτατισμό, απομονώνοντάς τον απ’ τη συνολική δυναμική της παγκοσμιοποίησης, στην οποία ως γνωστό, παίζει τεράστιο ρόλο πια το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ανεξάρτητα απ’ το αν είναι σκόπιμο οι νότιες χώρες της ΕΕ να αξιοποιήσουν, όσο μπορούν περισσότερο, τις διαφωνίες του ΔΝΤ με την σκληρή πολιτική λιτότητας της Μέρκελ και ευρύτερα τις αντιθέσεις των αμερικανικών πολιτικών και οικονομικών παραγόντων με το γερμανικό κεφάλαιο, δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι τα επί μέρους τμήματα του παγκόσμιου χρηματιστικού και πιστωτικού κατεστημένου ξανασυναντιούνται πάλι σε κοινές πολιτικές και σε κοινά μεθοδευμένα κτυπήματα ενάντια στους λαούς. Υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά και κοινά συμφέροντα, που δεν ανατρέπονται απ’ τις επί μέρους διαφωνίες και αντιθέσεις.
            Γι’ αυτό και η ευρύτερη σκόπευση πρέπει πάντα να είναιη αντιμετώπιση της παγκόσμιας χρηματιστικής και οικονομικής ολιγαρχίας και η εξουδετέρωση των μειονεκτημάτων, που επιφέρει η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης στα ασθενέστερα οικονομικά κράτη, με τη λιγότερη βιομηχανική ανάπτυξη.
            Και ναι μεν βραχυπρόθεσμα οι πολιτικές τύπου Μέρκελ μπορούν να διατηρούνται προς όφελος των κερδών της διεθνούς τοκογλυφίας, αλλά μακροπρόθεσμα η κρίση υποκατανάλωσης γενικά του καπιταλισμού δεν ξεπερνιέται και η παρατεταμένη ύφεση συνεχίζεται.

            Για να μειωθούν και πολύ περισσότερο να εξαλειφθούν οι τελευταίες πρέπει να ενισχυθεί η αγοραστική δύναμη του κόσμου – ιδιαίτερα των μεσαίων τάξεων  που συρρικνώνονται – να ανορθωθεί εκ νέου το κοινωνικό κράτος ενώ το πνεύμα της μονεταριστικής πολιτικής  πρέπει να υποχωρήσει. Τα διδάγματα από άλλες ιστορικές κρίσεις του καπιταλισμού και τα πλεονεκτήματα της κεϋνσιανής πολιτικής για τους εργαζόμενους και την ανάκαμψη της οικονομίας είναι γνωστά. Και αυτό πολύ απλά σημαίνει λιγότερα κέρδη στην παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία και η επικράτηση της αρχής ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ.   


Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Για την «Ουτοπία», τον μαρξισμό και την ενότητα της Αριστεράς

ΕΚΑΤΟ ΤΕΥΧΗ «ΟΥΤΟΠΙΑ»
«Αφού λοιπόν όλοι οι αριστεροί θέλουμε τον  σοσιαλισμό, ας αρχίσουμε να λέμε καλημέρα.Οι αριστεροί να βρεθούμε μαζί στους καθημερινούς αγώνες. Να συνομιλήσουμε. Να προχωρήσουμε σε θεωρητικό-πολιτικό διάλογο, προϋπόθεση για ουσιαστικές και βιώσιμες συνεργασίες»

συνέντευξη του Ευτύχη Μπιτσάκη
To εκατοστό τεύχος της "Ουτοπίας"
To εκατοστό τεύχος της “Ουτοπίας”
Από το 1992, η Ουτοπία αποτελεί ένα μάχιμο και πλούσιο βήμα για τη διανόηση της Αριστεράς, καλλιεργώντας συστηματικά και με συνέπεια τη μαρξιστική προσέγγιση σε όλους τους τομείς. Εκατό τεύχη, περίπου είκοσι χιλιάδες σελίδες συνεισφορά στην κίνηση των ιδεών. Σε αυτές τις χιλιάδες σελίδες, αξίζει να σημειωθεί η προσοχή στις φυσικές επιστήμες και τα αφιερώματα (σε θέματα φιλοσοφικά, οικονομίας ψυχολογίας, τέχνης, αλλά και επίκαιρα θέματα, όπως το έθνος και ο εθνικισμός). Ιδιαίτερη παράμετρος, η εικονογράφηση με έργα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, ουσιαστική και όχι συμβατική, με τη φροντίδα της Μαρίας Κοκκίνου. Καθώς η Ουτοπία συμπλήρωσε εκατό τεύχη (ήδη κυκλοφορεί το εκατοστό πρώτο), συζητήσαμε, για όλα αυτά και πολλά άλλα, με την ψυχή του εγχειρήματος, Ευτύχη Μπιτσάκη. Τον ευχαριστούμε θερμά και ευχόμαστε, με το ίδιο πάθος και πλούτο, ηΟυτοπία να συνεχίζει να μας χαρίζει απλόχερα ιδέες και προβληματισμούς.
Στρ. Μπ.

Ευτύχης Μπιτσάκης
Ευτύχης Μπιτσάκης
Ξεκινάω από το όνομα. «Ουτοπία». Ένας τίτλος που μπορεί ίσως να ξενίζει για ένα αριστερό και μαρξιστικό περιοδικό.
 H ιδέα για την Ουτοπία γεννήθηκε το 1991, αμέσως μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, σε εποχή γενικευμένης απογοήτευσης. Θεωρήσαμε, τότε, ότι ένα περιοδικό Θεωρίας και Πολιτισμού, ήταν ανάγκη της στιγμής. Προφανώς θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα αριστερό, μαρξιστικό περιοδικό. Γιατί όμως Ουτοπία; Για δύο λόγους. Πρώτο, θέλαμε να αποφύγουμε, για ευνόητους λόγους, έναν παραδοσιακό μαρξιστικό τίτλο. Δεύτερο,Ουτοπία, ως γνωστόν, σημαίνει αυτό που δεν υπάρχει. Την ίδια στιγμή σημαίνει αυτό που δεν υπάρχει ακόμα. Για μας, ο σοσιαλισμός, παρά την κατάρρευση, ήταν το μη εισέτι υπάρχον· μια μη πραγματωμένη δυνατότητα που ωριμάζει ως η επαναστατική υπέρβαση των αντινομιών του υπαρκτού καπιταλισμού.
Όπως είναι γνωστό, σ’ ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, η κοινωνία γεννούσε και γεννά ουτοπίες. Ουτοπίες νοσταλγικές ενός εξιδανικευμένου παρελθόντος όπως οι ουτοπικές αντιλήψεις ή τα ουτοπικά σχεδιάσματα του Ησίοδου (χρυσή εποχή του Κρόνου), του Πλάτωνα (εναντίον του χρήματος και του πλούτο) ή ουτοπία του Ιάμβλιχου με το ηλιόλουστο νησί των ευτυχισμένων θνητών, ακόμα και του Βιργίλιου όπου συναντάμε αναμνήσεις της αρχαϊκής κοινοκτημοσύνης. Τέλος, η επανάσταση των δούλων στη Μικρά Ασία, με αρχηγό τον Αριστόνικο, επεχείρησε να ιδρύσει στην πράξη μια κοινοκτημονική κοινωνία. Την Πολιτεία του Ήλιου. Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ευρώπη, τροφοδότησε νέες ουτοπίες. Την σαρκαστική κριτική του Έρασμου, την κοινοκτημονική ουτοπία του Μόρους, αλλά και την τεχνοκρατική ουτοπία του Φράνσις Μπέηκον. Αλλά την ίδια περίοδο αναπτύχθηκε ο πόλεμος των χωρικών, το κίνημα των Αναβαπτιστών, η χριστιανική-κοινοκτηματική ουτοπία του Καμπανέλλα, το κίνημα των ισοπεδωτικών, και οι πρώιμες κομμουνιστικές ουτοπίες του Μπαμπέφ, των Μορλύ και Μαλμπύ, και τέλος οι σοσιαλιστικές ουτοπίες των Σαιν Σιμόν, Φουριέ και Όουεν, πρόδρομοι της μαρξιστικής θεωρίας. Υπάρχουν συνεπώς ουτοπίες αντιδραστικές, ριζοσπαστικές, αλλά και επαναστατικές.
  Με ποιους στόχους και σκέψεις, και σε ποια συγκυρία ξεκινήσατε, τον Μάιο του 1992, την έκδοση της Ουτοπίας;
 Θελήσαμε να αντιδράσουμε, προσωπικά και ομαδικά-δημόσια, στη γενική απογοήτευση και σύγχυση. Λοιπόν: Ένα αριστερό μαρξιστικό περιοδικό, θεωρίας και πολιτισμού. Φιλοσοφία, φιλοσοφία των επιστημών, πολιτική, θεωρία τέχνης, παιδεία. Κεντρικός στόχος, πολιτικός: Δεν είναι τυχαίο ότι στο πρώτο τεύχος υπάρχει άρθρο για τη λειτουργία της πολιτικής και επίσης άρθρο με θέμα: Ο σοσιαλισμός είναι συμβατός με την ανθρώπινη φύση, θέμα που τα πολιτικά μας κόμματα δεν το έχουν θέσει ποτέ (απ’ ότι γνωρίζω);
 Σε ποια παράδοση περιοδικών και σε ποια θεωρητική παράδοση εντάσσεται η Ουτοπία;
 Υπάρχει μια αξιόλογη παράδοση αριστερών και μαρξιστικών περιοδικών στη χώρα μας: Η Αναγέννηση (του Γληνού), οι Νέοι Πρωτοπόροι, ο Ανταίος, η Επιθεώρηση Τέχνης, τα Σύγχρονα Θέματα, η Επιστημονική ΣκέψηΤαΙστορικά, η βραχύβια Διαλεκτική, οι Θέσεις. Επίσης περιοδικά όπως το ΑντίΟ Πολίτης, ο Διάπλους που απευθύνονταν σε ένα ευρύτερο κοινό. Σ’ αυτήν παράδοση εντάσσεται και η Ουτοπία.
Επίσης, ο χαρακτήρας της συγγενεύει με περιοδικά όπως η La PenséeScientia, Science and Society και άλλα. Συνολικά, επιχειρούμε να παρέμβουμε στο πεδίο που έχουμε ορίσει, με μεθοδολογικά κριτήρια, χωρίς να αποκλείουμε και κείμενα, αξιόλογα και προοδευτικά, που όμως δεν θα χαρακτηρίζονταν μαρξιστικά.
 Τι σημαίνει για σένα σήμερα, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, μαρξισμός;
 Η θέση: Να γνωρίσουμε τον κόσμο για να τον αλλάξουμε, είναι αυτή τη βάρβαρη εποχή, ιδιαίτερα επίκαιρη. Πώς θα γνωρίσουμε τον κόσμο; Μελετώντας όσο μπορούμε την πολιτισμική κληρονομιά της ανθρωπότητας. Εμβαθύνοντας, στο μέτρο του δυνατού, στο έργο των κλασικών του μαρξισμού. Ανακτώντας το επιστημονικό του κεκτημένο. Επισημαίνοντας κενά, αντιφάσεις και αδυναμίες στο έργο των κλασικών. Και: με βάση τα δεδομένα των κοινωνικών και φυσικών επιστημών και την πείρα του παγκόσμιου προοδευτικού και εργατικών κινήματος, να ανιχνεύσουμε τις θετικές δυνατότητες του παρόντος και συμβάλλουμε στην ανάπτυξη της θεωρίας ώστε να αντιστοιχεί στα δεδομένα της εποχής μας. (Όπως βλέπεις, μιλάω στο πρώτο πληθυντικό, επειδή το θέμα δεν είναι τι πιστεύω εγώ).
 Μια παρένθεση: Για ένα νέο αριστερό άνθρωπο, που ξεκινάει σήμερα τις σπουδές του, τι θα του σύστηνες ως βασικά αναγνώσματα;
 Δύσκολη η απάντηση. Υπάρχει πλήθος μαρξιστικών βιβλίων. Από πού να αρχίσουμε; Από την Καταγωγή της οικογένειας κ.λπ. του Ένγκελς και τον Ουτοπικό και επιστημονικό σοσιαλισμό του ίδιου; Από τον Ιμπεριαλισμό, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού του Λένιν; Από τους τέσσερις τόμους της Επιστήμης στην Ιστορία του Μπέρναλ; Από τη Σύντομη ιστορία των μαθηματικών του Στρούικ, την Εισαγωγή στη μαρξιστική φιλοσοφία του Σεβ ή ταΘεωρία και πράξη και Η ύλη και το πνεύμα της ταπεινότητάς μου; Εν τέλει, όποιος νιώθει την ανάγκη της μόρφωσης βρίσκει σιγά σιγά τον δρόμο του. Εγώ δεν βρήκα τον δρόμο μου από τα εγχειρίδια, αλλά επιστρέφοντας στον Αριστοτέλη.
 Σήμερα, έπειτα από είκοσι χρόνια, και ενώ έχουν εκδοθεί εκατό ένα τεύχη, πώς αποτιμάς αυτή τη διαδρομή, ποια πράγματα θεωρείς ότι άλλαξαν, πώς θα επαναπροσδιόριζες τους στόχους του περιοδικού;
  Είκοσι χρόνια, είκοσι χιλιάδες σελίδες φιλοσοφίας κλπ., είναι ίσως μια μικρή συνεισφορά στην πνευματική ζωή του τόπου, μαζί με δεκάδες συνέδρια, διαλέξεις και κύκλους σεμιναρίων που οργάνωσε η Ουτοπία. Το 1992, τα βασικά ερωτήματα αφορούσαν την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, την ήττα του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος και των θετικών δυνατοτήτων που ενδεχομένως θα ήταν δυνατόν να ανιχνευθούν εκείνη την εποχή. Σήμερα ζούμε μια φοβερή κρίση, η χώρα μας καταστρέφεται, και όλο και περισσότερο γίνεται φανερό ότι ο καπιταλισμός είναι πλέον απειλή για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Αυτά είναι τα δραματικά ερωτήματα της σήμερον. Αλλά η Ουτοπία δεν είναι πολιτικό περιοδικό, αν και βρίσκεται μέσα στην πολιτική. Η παρέμβαση στους αρχικούς στόχους του περιοδικού θα συνεχιστεί, όπως και η απασχόληση με την ιστορία του μαρξισμού στη χώρα μας, καθώς και οι μόνιμες παρεμβάσεις σε τρέχοντα πολιτικά, ιδεολογικά κλπ. προβλήματα, ελληνικά ή διεθνή.
  Ποια είναι τα κεντρικά ζητήματα (πολιτικά, θεωρητικά, ιδεολογικά) που σε απασχολούν αυτήν την περίοδο;
Επειδή γενικά έχω απαντήσει στο προηγούμενο ερώτημα και επειδή το ερώτημα τίθεται στον ενικό, θα απαντήσω σε πρώτο πρόσωπο. Λοιπόν: Όσο μπορώ, συνεχίζω να εκμεταλλεύομαι την άλυτη, προσωπική μου αντίφαση: Τη βαθύτερη υπαρξιακή επιθυμία για την επιστήμη και τη φιλοσοφία αφ’ ενός, και την «κατηγορική προσταγή» της συνείδησης μου για συμμετοχή στην πολιτική και κοινωνική ζωή. παράδειγμα; Τελευταίο βιβλίο: Η ύλη και το πνεύμα. Υπό έκδοση: Η ανθρώπινη φύση είναι συμβατή με τον σοσιαλισμό; Και μια «μαχητική» παρέμβαση: Από την πυρά στον άμβωνα (οι σχέσεις επιστημών και Εκκλησίας).
  Τι σε εμπνέει και τι σε προβληματίζει στην ελληνική Αριστερά, εν έτει 2013;
 Αυτό που μας εμπνέει είναι η πολιτικοποίηση (ανεπαρκής ακόμα) μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού, η άνοδος των κινημάτων και η δραστηριότητα των κομμάτων της Αριστεράς. Αυτό που με προβληματίζει είναι το γεγονός ότι 69 χρόνια μετά την Απελευθέρωση, 45 μετά τη διάσπαση του 1968 και 34 μετά το 1989 τα κόμματα της Αριστεράς, δεν μπόρεσαν, ξεκινώντας από κοινή δράση, στοιχειώδεις μορφές συνεργασίας και μέσα από τον θεωρητικό διάλογο, να φτάσουν σε ουσιαστικές μορφές συνεργασίας και ενότητας, «μέσα στη διαφορά» (Λένιν).
 Ποιοι δρόμοι βλέπεις να ανοίγονται για την Αριστερά το επόμενο διάστημα, και ποια θεωρείς ότι είναι τα μεγάλα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει;
 Σήμερα δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε απλώς μια αντιδραστική αστική πολιτική. Σήμερα η πατρίδα μας εκποιείται και ταυτόχρονα τίθεται θέμα επιβίωσης του Ελληνικού λαού. Τρεις χιλιάδες αυτοκτονίες είναι μια τραγωδία χωρίς προηγούμενο.
Έχουμε εισέλθει σε μια διαδικασία ανθρωπιστικής καταστροφής. Αλλά τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς, της δύναμης που θα είναι η πρωτοπορία για την έξοδο από την κρίση, δεν βρήκαν τη δύναμη να υπερβούν τα τραύματα των διασπάσεων, να υπερβούν τις καταγωγικές αγκυλώσεις τους, να συνομιλήσουν, να δράσουν από κοινού, για τη σωτηρία της πατρίδας μας.
Εδώ δεν είναι ο χώρος για να αναζητήσουμε τα αίτια της πολυδιάσπασης. Αλλά οι ηγεσίες της Αριστεράς και προπαντός των δυο κομμάτων, έχουν ιστορική ευθύνη απέναντι στην ιστορία και τον ελληνικό λαό. Οι μεν, να ξεπεράσουν την επιστροφή στο παρελθόν, και τον μοιραίο απομονωτισμό. Οι δε, να συγκροτήσουν ένα πειστικό πρόγραμμα χωρίς γενικότητες και αμφισημίες και να αξιοποιήσουν στην πράξη το πλήθος των πολιτών που τους εμπιστεύτηκε πρόσφατα.
  Τι θεωρείς ότι σημαίνουν τα υψηλά ποσοστά που κατέγραψε εκλογικά και διατηρεί ο ΣΥΡΙΖΑ;
 Το άμεσο, μεταρρυθμιστικό, αναπτυξιακό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ανταποκρινόταν στις επείγουσες ανάγκες της ιστορικής στιγμής Η μεγάλη πλειοψηφία των αριστερών πείστηκε και ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ.
  Και τι κάνουμε τώρα;
Ας πάμε λίγο προς τα πίσω: Η δική μας Αριστερά έχει το ταλέντο να κερδίζει μάχες (με θυσίες και αίμα) και να χάνει τους πολέμους (1944, 1949, 1974). Σήμερα: πρόβλημα ζωής ή θανάτου. Λοιπόν: Όλες οι παρατάξεις θέτουν ως στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό, όπως καθεμιά εννοεί τη λέξη. Αλλά, πιστεύοντας πως είμαστε λίγο ή περισσότερο ή πολύ μαρξιστές, ξέρουμε ότι και στην ιστορική κίνηση είναι δυνατόν να εντοπιστεί η αντικειμενική αλήθεια: η δυνατότητα της ιστορικής στιγμής. Αφού λοιπόν όλοι θέλουμε σοσιαλισμό, ας αρχίσουμε να λέμε καλημέρα. Να βρεθούμε μαζί στους καθημερινούς αγώνες. Να συνομιλήσουμε. Να προχωρήσουμε σε θεωρητικό-πολιτικό διάλογο, προϋπόθεση για ουσιαστικές και βιώσιμες συνεργασίες. Να συμφωνήσουμε σε ένα άμεσο πρόγραμμα σωτηρίας, να απαντήσουμε επιστημονικά στο ερώτημα: μέσα ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Και, προχωρώντας, κερδίζοντας μάχες και αποκτώντας αυτοπεποίθηση και πείρα, να επεξεργαστούμε τη στρατηγική προς τον σοσιαλισμό μέσα από μια ενιαία επαναστατική διαδικασία που δεν θα είναι ομαλή: θα έχει κρίσιμες στιγμές.
 Ένα θέμα που τέθηκε στην ατζέντα, μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αριστερή κυβέρνηση. Τι πιστεύεις επ’ αυτού;
 Ωραία (ίσως), αλλά δύσκολα (αυτό, σίγουρα). Επειδή λοιπόν ίσως θα έχουμε εκλογές προτού γίνουν αυτά τα «ωραία», τότε τίθεται το ερώτημα: Τι κάνουμε; Ο ΣΥΡΙΖΑ που ελπίζει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, οφείλει να παρουσιάσει στον λαό της Αριστεράς ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα που θα υπερβαίνει τα άμεσα, μεταρρυθμιστικά μέτρα. Ταυτόχρονα, να αποκτήσει μια αυστηρή οργανωτική δομή που θα αντέξει στις συγκρούσεις και που θα δώσει εμπιστοσύνη και κουράγιο σ’ αυτούς που τον ψήφισαν, αλλά και σε όσους θέλουν να ξεπεράσουν τη δυσπιστία τους απέναντι σ’ αυτό το πολυτασικό μόρφωμα.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίζει κυβέρνηση. Είναι δεδομένο ότι θα τον πολεμήσουν με λύσσα η Δεξιά, τα περισσότερα ΜΜΕ, οι τράπεζες, το μεγάλο κεφάλαιο, οι νεοφασίστες κλπ. Τι θα κάνουν τότε το ΚΚΕ και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά; Θα συνταχθούν με τους δεδομένους εχθρούς, επειδή δεν συμφωνούν σε τούτο και σε κείνο; Αλλά τότε θα αντέξει ο ΣΥΡΙΖΑ; Αν όχι, θα γυρίσουμε 30 ή 40 χρόνια πίσω. Άλλη μια χαμένη γενιά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ιστορική ευθύνη να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Όσο για τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς, οφείλουν να ασκούν δημιουργική κριτική σε σφάλματα και αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα να δουλεύουν χωρίς μικροψυχία για την ολοκλήρωση της επαναστατικής ενότητας της Αριστεράς και για τη δημιουργία της κοινωνίας «όπου η ελευθερία του καθενός θα είναι προϋπόθεση για την ελευθερία του συνόλου» (Μαρξ). Ο νεοναζισμός ανεβαίνει. Εμείς τι κάνουμε; Θα συνεχίσουμε το ενδοαριστερό εμφύλιο;
Τη συνέντευξη πήρε ο Στρατής Μπουρνάζος