..........................................................* Κοινωνία.gr - ιδέες * σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα *

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

.................................................. ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΝΑ: ΥΠΟΤΑΓΗ Ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Απ' όλες τις αμφισβητήσεις η πιο γλυκιά, είναι αυτή που αδύνατοι σηκώνουν κεφάλι και αμφισβητούν τη δύναμη των ισχυρών. Bretolt Brecht


Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.

Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας

Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2017

Η Γερμανία κλέβει 84 δις κάθε χρόνο από όλους μας, με το ΕΥΡΩ!




Η Γερμανία κλέβει 84 δις κάθε χρόνο από όλους μας, με το ΕΥΡΩ!
Άρθρο του Konstantinos Vergos

(καθηγητής Χρηματοοικονομικών
στο Πανεπιστήμιο Πόρτσμουθ, Αγγλία)



Αν υπάρχει μία χώρα η οποία έχει κυριολεκτικά κατακλέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της, και το κάθε κράτος χωριστά, αυτή έχει όνομα. Λέγεται Γερμανία! Στο Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο έκλεβε τις χώρες με υποχρεωτική κατάσχεση της παραγωγής τους και παραγωγικών μονάδων, από αγροτικά προϊόντα ως επίταξη βιομηχανιών στην υπηρεσία του Χίτλερ. Ομως στην σύγχρονη Ευρώπη, η δουλειά γίνεται με τον πιο αθόρυβο, τον πιο ύπουλο τρόπο. Μέσω του σκληρού νομίσματος, του ΕΥΡΩ, και του Τραπεζικού συστήματος!
Πως κλέβει η Γερμανία τις άλλες χώρες
Το Target 2 καταγράφει τις χρηματικές υποχρεώσεις των τραπεζών της μιάς χώρας στην άλλη. Σημειώνουμε οτι πρόκειται για υποχρεώσεις που δεν σχετίζονται με το δημόσιο χρεος της κάθε χωρας. Αν μια χωρα εχει δημόσιο χρεος 200 δις πχ, και χρωσταει αλλα 100 δις μεσω του Διατραπεζικού συστήματος εκκαθάρισης συναλλαγών TARGET2, ισως ειναι σε θεση καπως να γλιτωσει απο το δημόσιο χρεος των 200 δις, οχι ομως απο το διατραπεζικό χρεος 100 δις που εχει να κανει με εκκαθαριση των συναλλαγων!Η Γερμανία, κατάφερε μέσω ενός ακριβού , για τις χωρες της Νότιας Ευρώπης, νομίσματος, να τσακίσει σε κόστος τους βιομηχανικούς κολοσσούς της Γαλλίας , της Ιταλίας και Ισπανίας, καθιστώντας τες ακριβές χωρες. Παράλληλα ομως, με την ανταλλακτική ανισσοροπία στην Ευρωπαική Ενωση, χρωστάνε αυτές στη Γερμανία αμύθητα ποσά, μεσω του Ευρωπαικού συστήματος εκκαθάρισης των συναλλαγών TARGET 2!
Τι έχει να λαμβάνει η Γερμανία
Συγκεκριμένα, η Γερμανία είχε ήδη να λαμβάνει 91 δις ΕΥΡΩ κατά τα πρώτα χρόνια του ΕΥΡΩσυστηματος ως το 2008 (το τοτε TARGET). Ομως μετά την κρίση του 2008 κλέβει πλέον κάθε χρόνο 84 δισεκατομμύρια ΕΥΡΩ από τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες! Αυτή τη στιγμή όλοι, για να κάνουν την ‘χάρη’ να συμμετέχουν στο ΕΥΡΩ και να εκκαθαρίζουν τις συναλλαγές, χρωστάνε στη Γερμανία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία λίγο παραπάνω από 800 δις ! Για την ακρίβεια, αν σημερα διαλυονταν η Ευρωπαική Ενωση, και γινονταν εκκαθαριση υποχρεωσεων, η Γερμανία έχει να λαμβάνει από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ,σύμφωνα με επίσημα στοιχεία Οκτωβρίου 2017 (τα τελευταία διαθέσιμα) ακριβώς 848,4 δισεκατομμύρια ΕΥΡΩ ! Μετρητά!
Πόσα θα πάρει απο κάθε χώρα
Χρωστάνε, μεταξύ άλλων, η Ελλάς, η Ιταλία, η Γαλλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα, είναι χρεωμένη 61,5 δις, δηλαδή το 40% του ΑΕΠ της περίπου, ή αν προτιμάτε, μόλις…6 ακόμη μνημόνια! Η Πορτογαλία χρωστάει 82 δις, δηλαδή το…50% του ΑΕΠ της! Ενώ η Ιταλία χρωστάει 412 δις, δηλαδή μόλις το… 27% του ΑΕΠ της και η Ισπανία, του ‘Αυτοκράτορα Ραχόι’ χρωσταει άλλα… 362 δις, δηλαδή το 35% του ΑΕΠ της! Τόσο είναι ουσιαστικά το ‘κόστος του ΕΥΡΩ’, πέραν του ότι ολες αυτές οι χώρες, ως γνωστόν, εχουν βγει με κατεστραμμένο επιχειρηματικό και κοινωνικό ιστό από πολυετείς κρίσεις και μνημόνια. Περαν όμως αυτών , στην Γερμανία χρωστάει και άλλος ενας οργανισμός, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα! Τα στοιχεία φαίνονται αναλυτικά, κατ έτος, στον παρακάτω πίνακα.
Ολλανδία και Λουξεμβούργο, συνεταίροι
Για να διασώσει τις Γερμανικές κυρίως τράπεζες, θα θυμάστε ότι η ΕΚΤ (Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα) του κυρίου Ντράγκι μπήκε σε κολοσσιαίο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, που περιλάμβανε ΕΤΗΣΙΕΣ αγορές χρεογράφων 250 δις από Γερμανικές τράπεζες. Ε, όχι μονο εξαγόρασε τις χρηματοοικονομικές σαβούρες των ουσιαστικά φαλιρισμένων γερμανικών τραπεζών, αλλά πλέον…χρωστάει και 224 δις στη Γερμανία! Για την ακρίβεια, οι χωρες που προαναφέραμε (Ελλάς, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία) και η ΕΚΤ τα χρωστάνε αυτά όχι μόνο στην Γερμανία (848,4 δις) αλλά και στις δύο χώρες που ξεπλένουν τα χρήματα των Γερμανικών κλπ πολυεθνικών στην Ευρώπη. Στο Λουξεμβούργο (183 δις ) και την Ολλανδία (109 δις).
Η συμμετοχή Ολλανδίας και Λουξεμβούργου στο φαγοπότι μας λύνει την απορία γιατί ο κύριος Ντάισελμπλουμ (Ολλανδία) και ο κυριος Γιούγκερ (Λουξεμβούργο) είναι εκείνοι που υλοποίησαν, τόσο λυσσαλέα, για λογαριασμό της Γερμανίας, τα προγράμματα λιτότητας σε Ευρωπαϊκό επίπεδο εναντίον όλων μας. Η εκμετάλλευση στο ‘Νταχάου της ΕΥΡΩζώνης’ έχει οχι μόνο θύματα αλλά και επώνυμους θύτες!

Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017

ΑΤΟΜΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: ΕΥΛΟΓΙΑ ή ΚΑΤΑΡΑ;

(Μια επίκαιρη συζήτηση που μας αφορά όλους)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος
claslessdemocracy@gmail.com


Υπάρχουν λέξεις τοξικές και βιασμένες, έννοιες ταμπού, γλώσσες ευνουχισμένες που δεσμεύουν τον Νου και κοιμίζουν συνειδήσεις, για να υποτάξουν το υποκείμενο της ιστορίας, τον άνθρωπο και να τον μετατρέψουν σε αντικείμενο των βιαστών της ιστορίας που την γράφουν, την πλαστογραφούν και την διαγράφουν οι εξουσιαστές, για λογαριασμό τους. Λέξεις, έννοιες και γλώσσες που μας εντάσσουν σε προκατασκευασμένα σχήματα σκέψης, μύθους, ιδεολογήματα και συστήματα συμφερόντων που καταστρέφουν τη φαντασία, την περιέργεια, την αμφισβήτηση και την έρευνα για τη σχέση του Εγώ με το Εμείς, της κοινωνίας με τα μέλη της, της ανθρωπότητας με τον Πολιτισμό, με το μέλλον της, με τη Βιόσφαιρα και το Σύμπαν.
Ο καθ’ υπαγόρευση των συμφερόντων της ατομικής ιδιοκτησίας εξουσιαστικός έλεγχος του Νου, της Γλώσσας, της Συνείδησης, κατά συνέπεια και της κίνησης της ιστορίας προκαλεί τόση σύγχυση που χωρίζει τις κοινωνίες σε υπερασπιστές της ατομικής ιδιοκτησίας που την θεωρούν ευλογία και σε επικριτές και κατήγορούς της που την θεωρούν κατάρα για την ανθρωπότητα. Το δοκίμιο ‘Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας’, που παρουσιάζεται την Παρασκευή 15 Δεκέμβρη στο ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ, επιχειρεί να προσβάλει τα ταμπού, τα ιερά και τα όσια κάθε εξουσίας, να απομυθοποιήσει το ‘ιερό δισκοπότηρο’ του καπιταλισμού, την ατομική ιδιοκτησία και να φέρει στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου το πρόβλημα της οικονομικοκοινωνικής ανισότητας, που καταδικάζει την ανθρωπότητα να πορεύεται στην αυτοκαταστροφή μέσω της καπιταλιστικής παρακμής και βαρβαρότητας.



Επιχειρεί επίσης να αναδείξει τους ικανούς και αναγκαίους υλικούς./.αντικειμενικούς και πνευματικούς / υποκειμενικούς όρους που μπορούν να ανακόψουν την παρακμιακή, απάνθρωπη και καταστροφική πορεία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και θα καταστήσουν τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας/εξουσίας των λίγων σε βάρος των πολλών, ικανές να μετακινηθούν από την θέση του αντικειμένου στη θέση του υποκειμένου της ιστορίας της ανθρωπότητας, που θα πάρει την μορφή της Άμεσης Δημοκρατίας με περιεχόμενο την οικονομική και κοινωνική ισότητα, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία, δημοκρατία και ειρήνη.
Κώστας Λάμπος

Πάρτε μέρος σ’ αυτήν την συζήτηση, ενισχύστε τον δημόσιο διάλογο.
________

Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017

Νόαμ Τσόμσκι : H Eλλάδα θα διαλυθεί! - Επανέρχεται και με δηλώσεις του σε Ρώσικα μέσα ενημέρωσης

Εάν θα πρέπει αυτές οι δηλώσεις – εκτιμήσεις να μας προβληματίσουν και να αφυπνιστούμε θα το κρίνεται εσείς διαβάζοντας και αξιολογώντας τις δηλώσεις του μεγάλου φιλοσόφου.

«Η Ευρωπαϊκή Eνωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ ασχολούνται με το να καταστρέψουν την Ελλάδα και υπάρχει σχέδιο για αυτό.

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIt5JZNX7JtjPGiUsoJXyQ7fWnIV6GnMBCOBOHtOthkEtUEZYAfd8aj3TGuPqV-iPY65Dz4QkummKBsPhKvnm-R8qMYe217xSuYnzDaLTs9hIyP1AajMUrogt1BY2e3rf6pjpPqYRbr_g/s640/chomsky.jpg
Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, και η Ελλάδα από μόνη της έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα. Αυτά που προτείνει η τρόικα, όμως, κάνει αυτά τα προβλήματα πολύ χειρότερα και αδύνατον να λυθούν. Σχεδιάζουν και προτείνουν πολιτικές οι οποίες δεν οδηγούν στην οικονομική ανάπτυξη και στη λύση του προβλήματος και γι’ αυτό όσο προχωρούν τα μέτρα θα φέρνουν λιγότερη ελπίδα και άραμεγαλύτερη απελπισία στον κόσμο» επισημαίνει ο κορυφαίος αμερικανός διανοητής Νόαμ Τσόμσκι.
Η συνέντευξη του πριν λίγα χρόνια στο ΒΗΜΑ ήταν αποκαλυπτική ενώ οι δηλώσεις του στα Ρωσικά μέσα πριν λίγα 24ωρα κρούουν το κώδωνα του κινδύνου σε ότι αφορά τα συνολικά σχέδια της Δύσης. «Αυτό που ονομάζουν “αγορές”, δεν είναι κάτι ακαθόριστο. Είναι οι μεγάλες τράπεζες σε παγκόσμιο επίπεδο. Γερμανικές, γαλλικές και εμμέσως αμερικανικές τράπεζες. Η τραπεζική κοινότητα, λοιπόν, είναι…..…. αυτή που θέλει να αποπληρωθεί. Δεν τους ενδιαφέρει το τίμημα».
Έπαιρναν πάντα και παίρνουν ακόμη αυτό που θέλουν, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ίσως είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Η κατάσταση δεν είναι ανάλογη, αλλά υπάρχουν δύο παραδείγματα χωρών, όπως η Αργεντινή και η Ισλανδία, που δεν υπάκουσαν και πλέον πηγαίνουν καλά. Ωστόσο αυτές οι δύο χώρες είχαν το δικό τους νόμισμα, μπορούσαν να πουν “δεν δεχόμαστε τους νόμους του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος” και είχαν τη δυνατότητα να κινηθούν αλλιώς.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει ακριβώς αυτό, αφού δεν έχει το δικό της νόμισμα» τονίζει ο διανοητής και εκφράζει την ανησυχία του «Είναι το οικονομικό σύστημα “στυγνή ληστεία».«Οι οίκοι αξιολόγησης συμπληρώνουν ιδανικά το “γκανγκστερικό σύστημα”, αφού έχουν συνυπολογίσει, πριν από κάθε επένδυση, ότι αν κάτι δεν πάει καλά στη χώρα στην οποία γίνονται επενδύσεις, τότε θα αναλάβει τα χρέη η εκεί κυβέρνηση, δηλαδή οι φορολογούμενοι. Δηλαδή κάτι το οποίο αποτελεί σκάνδαλο, αυτοί το έχουν συμπεριλάβει στους υπολογισμούς τους! Γι’ αυτό και κάποιοι, πολύ λίγοι, ακόμη και μέσα σε αυτήν την κρίση, τα καταφέρνουν μια χαρά. O ρόλος των οίκων αξιολόγησης ενισχύθηκε από τη δεκαετία του ’70 και μετά, όταν το σύστημα πραγματικά απογειώθηκε και συγκεντρώθηκε τεράστιος πλούτος στα χέρια πολύ λίγων. Ολοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ είναι μια χώρα ανισοτήτων, αλλά αυτό που ίσως δεν είναι αντιληπτό είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτής της ανισότητας προέρχεται από το ένα τοις χιλίοις του πληθυσμού»
«Η Ελλάδα έχει μπει σε ένα παιχνίδι υπερβολικής σπατάλης για όπλα και αυτό έχει προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στη χώρα, αφού ο προϋπολογισμός για τους εξοπλισμούς είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο θα μπορούσε να αντέξει η οικονομία σας. Σκεφτείτε λίγο πρακτικά.
Στην ακραία περίπτωση σοβαρής εμπλοκής μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, η πιθανότητα να χρησιμοποιηθεί όλος αυτός ο στρατιωτικός εξοπλισμός και να φέρει αποτέλεσμα είναι σχεδόν μηδενική.
Διότι απλώς η δύναμη της Τουρκίας είναι πολλαπλάσια ποσοτικά. Το λατρεύουν αυτό οι ΗΠΑ. Σχεδόν όλη η οικονομία των ΗΠΑ στηρίζεται στους εξοπλισμούς. Σκεφτείτε ότι επί Μπιλ Κλίντον η Τουρκία έγινε αναλογικά ο υπ’ αριθμόν ένα αγοραστής όπλων στον κόσμο μαζί με την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Αυτός είναι και ένας πολύ βασικός λόγος για τον οποίο εξοπλίζουμε το Ισραήλ.
Εκτός από το ότι το κάνουμε για να ευχαριστήσουμε το ισραηλινό λόμπι, τους εξοπλίζουμε για να τoυς χρησιμoποιήσουμε και ως “διαφημιστικό”, ως “teaser” για άλλες χώρες.
Τα όπλα που αγοράζει το Ισραήλ δεν είναι καμία σοβαρή ποσότητα, αλλά μετά έρχεται η Σαουδική Αραβία και λέει ότι θέλει εκατονταπλάσια ποσότητα από τα ίδια όπλα. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, δεν το κάνουν μόνο οι ΗΠΑ. Το κάνει και η Βρετανία».
«Οι φρικαλεότητες της Τουρκίας έχουν γίνει και με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως αυτές που διέπραξε τη δεκαετία του ’90 στο νοτιοανατολικό της τμήμα εναντίον των Κούρδων, οι οποίοι είναι περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού της. Μετά η Τουρκία πήρε μέρος και στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας»».
Ο διανοητής στρέφει τα πυρά του και στην ΕΚΤ λέγοντας «Ο ρόλος της ΕΚΤ είναι να εκπροσωπεί το συμβούλιο των προέδρων των εμπορικών τραπεζών, οι οποίες δίνουν δάνεια σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται να αγοράσουν τις ελληνικές υποδομές που θα ξεπουληθούν.
Ετσι, η ΕΚΤ προσπαθεί να δημιουργήσει μια αγορά για τους πελάτες της. Είναι ο μόνος κοινός ευρωπαϊκός οικονομικός οργανισμός. Δεν υπάρχει άλλος κοινός νομοθετικός ή φορολογικός οργανισμός. Αυτό σημαίνει ότι η Ε.Ε. διοικείται από τους τραπεζίτες. Περνάει η δική τους αντίληψη για το πώς λειτουργεί η οικονομία.» και προσθέτει «Πιστεύουν ότι το όποιο δάνειο μπορεί να αποπληρωθεί μόνο κόβοντας τους μισθούς.
Αυτό κάνουν και στην Ελλάδα και έτσι ενισχύουν τη μετανάστευση. Είναι η ίδια πολιτική που ακολουθήθηκε και τη δεκαετία του 1920 και οι θεωρίες που απορρίφθηκαν από τον Τζον Μέιναρντ Κέινς. Ολα σήμερα υποτάσσονται στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών».
«Η ΕΚΤ έχει τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της μείωσης των μισθών για την αποπληρωμή των χρεών και της αύξησης των επιτοκίων, ώστε αυτά να γίνεται αδύνατο να αποπληρωθούν. Και όλο αυτό μέχρι να αναγκαστούν οι Ελληνες να δουλεύουν σχεδόν τσάμπα, άρα να μην μπορούν να αποπληρώσουν το χρέος.» λέει ο Τσόμσκι και δηλώνει απαισιόδοξος στη περίπτωση κάποια χώρα να καταφέρει να επανακτήσει τον έλεγχο απο το χρηματοπιστωτικό σύστημα λέγοντας «για παράδειγμα, οι πολιτικοί των Βαλτικών Χωρών έχουν μεταφέρει τις προεκλογικές συζητήσεις από τα οικονομικά θέματα στις εθνικιστικές ταυτότητες.
Εχουν στρέψει τους Λιθουανούς ή τους Λετονούς και τους Εσθονούς εναντίον των Ρώσων.
Ετσι, οι λαοί δεν ασχολούνται με τον νεοφιλελευθερισμό και δεν αντιλαμβάνονται τι φταίει για τη μετανάστευση.».
«Μοιάζει σαν η Ελλάδα να παραδόθηκε έπειτα από μια στρατιωτική επέμβαση, η οποία έχει στόχο τα εδάφη σας, τα «ασημικά» σας, αλλά και τον δημόσιο τομέα. Το δίλημμα ήταν «παραδοθείτε τώρα, διότι αργότερα θα είναι χειρότερα». Ετσι, ο Τσίπρας παραδόθηκε ολοκληρωτικά.
Ωστόσο, όπως του έλεγαν ο Βαρουφάκης και ο Αμερικανός σύμβουλός του, Τζέιμς Γκαλμπρέιθ, δεν ήταν τόσο δύσκολο να βγείτε από το ευρώ. Θα υπήρχε μια μεταβατική περίοδος, στη διάρκεια της οποίας η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να αναλάβει τον έλεγχο των τραπεζών που θα κατέρρεαν. Η ανάληψη αυτού του ελέγχου δεν είναι καθόλου κακή ιδέα.
Εάν η κυβέρνηση το είχε κάνει και τις είχε εθνικοποιήσει, τότε θα είχε εξασφαλίσει τα μέσα πληρωμής κατά τη διάρκεια μετάβασης και έτσι θα έσωζε τον δημόσιο τομέα, τις συντάξεις και την περιουσία της χώρας. Επρεπε να πει «εάν δεν καταλήξουμε σε συμφωνία, θα αποκηρύξουμε το χρέος προς το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την τρόικα.»
Το κόστος ζωής θα αυξηθεί για τους Έλληνες περί το 30%, οι φόροι θα αυξηθούν επιπλέον γύρω στο 20% και το στύψιμο αυτό θα αναγκάσει σχεδόν το ένα πέμπτο του πληθυσμού να μεταναστεύσει πολύ γρήγορα.
Πρόθεση της Ευρώπης είναι να συντρίψει παντελώς την Ελλάδα.
Ισως και ένα εκατομμύριο Έλληνες εργάτες θα αναγκαστούν να πάνε στη Γερμανία και σε άλλες χώρες και θα συμβάλουν στην πτώση των μισθών πανευρωπαϊκά. Είναι ένας ταξικός πόλεμος ενάντια στους εργαζόμενους της Ευρώπης.»

____________

Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ η έκθεση των Γιατρών του Κόσμου για την περίθαλψη των προσφύγων στην Ελλάδα


ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ η έκθεση των Γιατρών του Κόσμου 
για την περίθαλψη των προσφύγων στην Ελλάδα

«Το 72% των προβλημάτων υγείας των γυναικών που βρίσκονται στην Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια δεν αντιμετωπίστηκε όπως έπρεπε ή δεν αντιμετωπίστηκε καθόλου» αναφέρει έρευνα που διεξήγαγαν οι Γιατροί του Κόσμου σε 14.000 γυναίκες.
Όπως καταγγέλλουν στην έκθεση που δόθηκε στη δημοσιότητα οι Γιατροί του Κόσμου οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα μας «λαμβάνουν μέτρια ή καθόλου ιατρική φροντίδα για τα περισσότερα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν» ενώ διευκρινίζουν ότι «μόνο οι μισές έγκυες γυναίκες έχουν πρόσβαση σε είδη μητρικής φροντίδας».
Το Reuters σε σχετικό του δημοσίευμα υπογραμμίζει πως στην Ελλάδα συναθροίζονται περίπου 60.000 μετανάστες και πρόσφυγες, οι περισσότεροι εκ των οποίων ζουν κάτω από ανθυγιεινές συνθήκες σε υπερπλήρεις, ως επί το πλείστον, καταυλισμούς.
Η έρευνα των Γιατρών του Κόσμου συμπέρανε ότι λιγότερο από το 47% των εγκύων είχε πρόσβαση στην προγεννητική φροντίδα, προτού παρέμβει ο οργανισμός, ενώ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι περίπου το 72% των προβλημάτων υγείας των γυναικών δεν αντιμετωπίστηκε όπως έπρεπε ή δεν αντιμετωπίστηκε καθόλου.
«Η κάθε μητέρα αξίζει μια καλή φροντίδα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την εγκυμοσύνη. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες είναι αναγκασμένες να ζουν δεν θα πρέπει να επηρεάσει αυτό το βασικό τους δικαίωμα», επεσήμανε ο Νικήτας Κανάκης, επικεφαλής των Γιατρών του Κόσμου στην Ελλάδα.
________

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017

Για τη διαδικασία γένεσης και για το χαρακτήρα του ελληνικού αστισμού (1200-1830)[1]

Μελέτη του (ελληνικού) περιφερειακού καπιταλισμού

Γράφει ο Κώστας Λάμπος [*]


Τα σημερινά εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της Ελλάδας «θα γίνουν τότε μόνο κατανοητά, όταν θα πάψει πλέον να αγνοείται προκλητικά ο νόμος ύφανσης του ιστού της ελληνικής κοινωνίας στο παρελθόν, ιδιαίτερα κατά την τουρκοκρατία  (1453-1827)[2]. Οι καρποί τόσο των εθνογενετικών όσο και των ανθρωπογενετικών διαδικασιών έχουν ομοιότητες μεταξύ τους επειδή η οικονομική και κοινωνική όπως η σωματική και πνευματική ανάπτυξή τους εξαρτάται σημαντικά από τις συνθήκες εγκυμοσύνης και τις στραπάτσες της γέννας. Ωστόσο λείπουν ακόμα οι επιστημονικά έγκυρες και ιδεολογικά αποφορτισμένες μελέτες για τις συνθήκες γέννησης του νεοελληνικού έθνους που θα βοηθούσαν σ’ αυτή την κατανόηση. Γι αυτό θα προσπαθήσω με τη μεγαλύτερη δυνατή συντομία να προσεγγίσω συνολικά αυτό το ζήτημα,  δηλαδή τις συνθήκες της στρεβλής διαμόρφωσης της  ελληνικής εθνικής συνείδησης καθώς και αυτό της ιστορικής εγκυμοσύνης και της  πολύ καθυστερημένης γέννας του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.
Υπήρχε από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας η ιδέα της ενότητάς της, αλλά αυτή επιχειρήθηκε πότε με τον ιμπεριαλισμό της Αθήνας και πότε με τον επεκτατισμό της Σπάρτης και πάντα στη βάση ανελέητων εμφύλιων συγκρούσεων και συμμαχικών καταστροφικών πολέμων με τη συνδρομή πάντα της τότε μεγάλης δύναμης της Περσίας. Η γρήγορη κατάρρευση της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η πτώση της τελευταίας πόλης-κράτους, της Κορίνθου, το 147 της παλιάς χρονολόγησης, άμεση συνέπεια της ανικανότητας των πολλών ελληνικών πόλεων-κρατών να φέρουν σε έναν κοινό παρανομαστή τα συμφέροντά τους, οδήγησε αναπόφευκτα στη διάλυση της αρχαίας Ελλάδας και στη μετατροπή των ελληνικών περιφερειών σε διοικητικές επαρχίες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας[3]. Οι εξελίξεις που ακολούθησαν καθορίστηκαν αποκλειστικά από τα συμφέροντα της Ρώμης. Το ελληνικό στοιχείο, ιδιαίτερα ισχυρό στην νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου, καρπός της επεκτατικής πολιτικής του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν μπόρεσε να αντισταθεί και να υπερασπισθεί την ιδέα της ενιαίας Ελλάδας. Αλλά και η διάσπαση και κατάρρευση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας καθώς και άνοδος της θεοκρατικής βυζαντινής αυτοκρατορίας στις ανατολικές επαρχίες που ακολούθησαν δεν οδήγησαν σε σημαντικές διαφοροποιήσεις που θα μπορούσαν να επιτρέψουν τον ισχυρισμό ότι το Βυζάντιο υπήρξε μια κάποια συνειδητή συνέχεια της αρχαίας, ή έστω ένας κάποιος πρόδρομος της νεώτερης Ελλάδας, όπως συνηθίζουν να ισχυρίζονται ακόμα μερικοί, κι αυτό γιατί το λεγόμενο ορθόδοξο χριστιανικό ιερατείο δεν κατάστρεψε και εξαφάνισε μόνο τα μνημεία της αλλά προχώρησε στο κάψιμο και στο θάψιμο της αρχαίας ελληνική Γραμματείας επειδή αυτή δεν απαντούσε στο βασανιστικό του ερώτημα για το φύλλο των υποτιθέμενων αγγέλων.
Βέβαια οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, ο απλός λαός που βρίσκεται εκτός εξουσίας των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών ιερατείων, προσπαθούν να διατηρήσουν τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμά τους, ως συγκολλητική, αμυντική και αλληλέγγυα δύναμη επιβίωσης, μέχρι τα μέσα του 11ου αιώνα όπου επιχειρείται υπό τον Μιχαήλ Ψελλό[4] η αναβίωση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και παράδοσης.
Ακολουθεί στις αρχές του 13ου αιώνα (1205-1210) η απόπειρα του ‘Βασιλείου της Νικαίας’ υπό τον Θεόδωρο Λάσκαρη και τη σύμπραξη των μεγάλων οικογενειών των Λασκαραίων και Βατατζήδων να εμφανιστεί ως «το πρώτο εθνικό ελληνικό κράτος»[5]Αν και πολλοί, δικαιολογημένα ίσως, αμφισβητούν ότι το κράτος της Νικαίας διέθετε τα ιστορικά χαρακτηριστικά ενός ελληνικού εθνικού κράτους, εντούτοις η μελέτη των γεγονότων αυτής της εποχής μας αποκαλύπτει τα πρώτα σοβαρά σκιρτήματα διαμόρφωσης μιας ελληνικής εθνικής συνείδησης. Τελικά μόνο στην τελευταία φάση του Βυζαντίου, περίπου στον 14ο αιώνα, γίνεται αντιληπτή μια δειλή όσο και ακόμα αδιαμόρφωτη εθνική συνειδησιακή διαφοροποίηση-αφύπνιση, με φορείς τους λόγιους και τις τάξεις των εμπόρων, των βιοτεχνών, των ναυτικών, των φτωχών αγροτών, των κολίγων και των δούλων που επεδίωκαν, το κάθε κοινωνικό στρώμα βέβαια με διαφορετικό τρόπο, την απελευθέρωσή τους από την κυρίαρχη τάξη των φεουδαρχών, των κληρικών και των στρατιωτικών «με αίτημα τις πολιτικοκοινωνικές μεταρρυθμίσεις που θα προστάτευαν και θα προωθούσαν το εμπόριο και την ανερχόμενη βιομηχανία»[6].
Η κυριαρχία του ελληνόφωνου στοιχείου ανάμεσα σ’ αυτά τα στρώματα είχε στην πορεία του χρόνου σαν αποτέλεσμα την ιδέα της μετατροπής της φεουδαρχικής βυζαντινής αυτοκρατορίας σε ένα αστικό ελληνικό βασίλειο μέχρι και «την ίδρυση ενός ανεξάρτητου  ελληνικού έθνους»[7] ιδέα που σε εξαιρετικές περιπτώσεις ξεπερνούσε και τον αστικό χαρακτήρα των αλλαγών, όπως δείχνει η περίπτωση της Κομμούνας της Θεσσαλονίκης (1342-1349)[8]. Οι διαρκείς αγροτικές εξεγέρσεις αναστάτωναν την ραγδαία παρακμάζουσα βυζαντινή αυτοκρατορία, έσπρωχναν τις εξελίξεις και ωρίμαζαν την σκέψη και την ιδέα για διεκδίκηση ενός πιο σύγχρονου τρόπου οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας η οποία βρήκε τους καλύτερους για την εποχή εκφραστές της στα πρόσωπα των ουμανιστών φιλοσόφων του Γεωργίου Πλήθωνα Γεμιστού και του μαθητή του Βησσαρίωνα. Όμως η διαδικασία εμφάνισης και κύρια της ωρίμανσης της εθνικής ιδέας δεν είναι ζήτημα υποκειμενικής βούλησης γιατί αυτή πορεύεται παράλληλα με την εμφάνιση και την ανάπτυξη του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και συσσώρευσης ιδιωτικού πλούτου, η οποία αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο και στη συγκεκριμένη περιοχή οξύνονταν και αυξάνονταν δυναμικά, μέχρι που το 1453 η ορμή του πρωτόγονου κατακτητικού και ληστρικού τουρκικού στρατιωτικού φεουδαρχισμού διέλυσε το βαθιά διχασμένο, μεταξύ παπικής τιάρας και σουλτανικού τουρμπανιού, Βυζάντιο και γύρισε τον από τη Δύση προς την Ανατολή πορευόμενο αναπτυξιακό άξονα της ιστορίας προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, από την Ανατολή προς την Δύση. Με αυτό το βίαιο και κοσμοϊστορικό γεγονός διακόπηκε η κύηση της ιστορίας για την αστική μετεξέλιξη της νοτιανατολικής Ευρώπης[9] , όπως τουλάχιστον τη φαντάστηκε αργότερα ο Ρήγας Φεραίος[10] και μαζί με τα απόνερα της αποβολής χάθηκε και το σπέρμα, η ιδέα για το ελληνικό έθνος.
Η επέκταση της οθωμανικής κατοχής στη Βαλκανική Χερσόνησο και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που στηρίζονταν στην σκληρή κεφαλική φορολόγηση όλων των υπηκόων[11] και αδιαφορούσε για την παραγωγή έκλεισε εντελώς τους εμπορικούς δρόμους προς την Ασία. Η αγροτική παραγωγή παραμελήθηκε γιατί οι αγροτικοί πληθυσμοί εγκατέλειψαν μαζικά τις πεδιάδες και ανέβηκαν στα βουνά, τα εμπορικά και οι βιοτεχνίες καταστράφηκαν και λεηλατήθηκαν με αποτέλεσμα κάθε εμπορική σχέση με τον έξω κόσμο να περιοριστεί σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Η παραγωγή για αυτοκατανάλωση που σταδιακά ξεπερνιόταν στο ύστερο Βυζάντιο έγινε υπό τις καινούργιες συνθήκες ο πιο ασφαλής τρόπος για την επιβίωση του πληθυσμού. Η εσωτερική αγορά που είχε διαμορφωθεί με την συνεχώς αυξανόμενη παραγωγή και διακίνηση προϊόντων διαλύθηκε και οι σταδιακά αναπτυσσόμενες παραγωγικές δυνάμεις υποχώρησαν δραματικά[12].
Οι κλειστοί πια, μετά το 1453, εμπορικοί δρόμοι που συνέδεαν την Βόρεια, Κεντρική και Δυτική Ευρώπη με την Ασία περνούσαν από τα Νότια Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο καθορίζοντας έτσι τον αναπτυξιακό άξονα του τότε γνωστού κόσμου, κέντρο του οποίου ήταν αναγκαστικά ο ελλαδικός χώρος, προκαλούσαν οικονομική ασφυξία στην Δυτική Ευρώπη, η οποία για να αποκτήσει ξανά πρόσβαση στις πρώτες ύλες και στα προϊόντα της Ασίας αναζήτησε δρόμο προς την Ινδία από τη Δύση. Ο «ασιατικός τρόπος παραγωγής», σε αντίθεση με τον από τους κόλπους της δυτικής φεουδαρχίας αναδυόμενο και  σταθερά ανερχόμενο «δυτικό τρόπο παραγωγής» [13] δεν ευνοεί την καπιταλιστική παραγωγή και την πρωτογενή συσσώρευση του κεφαλαίου με αποτέλεσμα την σταδιακή ήπια αποικιοποίηση-εξάρτηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας από τις ανερχόμενες καπιταλιστικές οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης και κύρια της Αγγλίας και της Γαλλίας. η οποία ξεκίνησε με το προνομιακό γι αυτές «καθεστώς των διομολογήσεων».
Οι διομολογήσεις ήταν ένα είδος διακρατικών συμφωνιών ανάμεσα σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή καπιταλιστική δύναμη και στον Σουλτάνο για την αποκλειστική συνεργασία και οικονομική εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών μιας περιοχής, ή ενός οικονομικού κλάδου της αυτοκρατορίας από την πλευρά της προνομιούχας χώρας. Η πρώτη σημαντική διομολόγηση υπογράφτηκε το 1535 μεταξύ του Σουλτάνου Σουλεϊμάν και του Γάλλου αυτοκράτορα Φραγκίσκου του Πρώτου και αφορούσε στην μονοπώληση του εμπορίου με τις περιοχές της Λεκάνης της Μεσογείου από την Γαλλία, η οποία άρχισε να απλώνει συστηματικά ένα τεράστιο δίκτυο προξενείων και εμπορικών αντιπροσωπειών σε όλες τις πόλεις και τα λιμάνια αυτής της περιοχής της οθωμανικής αυτοκρατορίας[14]. Έτσι «η Ανατολή έγινε μια χωρίς σύνορα αποικία των Γάλλων, όπου μπορούσαν να πωλούν τα προϊόντα τους και να αγοράζουν με ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους»[15],καθεστώς που επέτρεπε μόνο σε γαλλικά πλοία να πλέουν στα λιμάνια της περιοχής. Αυτό το ειδικό για τους Γάλλους καθεστώς κράτησε μέχρι την συνθήκη Κιουτσούκ-Καϊναρτζή του 1774 που έκλεισε τον μεγάλο ρωσοτουρκικό πόλεμο στον οποίο η Ρωσία επέβαλε καθεστώς ελεύθερης ναυσιπλοΐας ακόμα και για ποντοπόρα ελληνόκτητα πλοία υπό ρωσική σημαία, πράγμα που  άνοιξε καινούργιες προοπτικές για τις οικονομίες και τις κοινωνίες των  νησιών του ελλαδικού χώρου.
Είναι πολύ χαρακτηριστική η περιγραφή ενός Γάλλου προξένου στη Θεσσαλονίκη για την έκταση και το βάθος των διομολογήσεων, όπως διασώζεται σε μια έκθεσή του με ημερομηνία 9/7/1691: «Δεν υπάρχει άλλος τόπος, χωρίς εξαίρεση, που οι υπήκοοι του Βασιλιά της Γαλλίας να είναι τόσο ελεύθεροι και τόσο ευυπόληπτοι. […] Τόσο πολύ έχω αποκτήσει την εμπιστοσύνη των τοπικών αρχών και ιδίως του Πασά, που είναι ένας λογικός άρχοντας, ώστε να μπορώ να πω ότι κυβερνώ. Τίποτα ακόμα δεν μου έχει αρνηθεί απ’ ότι του έχω ζητήσει. […] Δεν υπάρχει παρά μόνο μια δυσκολία. Δεν υπάρχουν εδώ εμπορεύματα για να πάρει κανείς έναντι εκείνων που θα φέρνει. […] Η Θεσσαλονίκη που ήτανε μια  πόλη μεγάλου εμπορίου (θα μπορούσε) να ξαναγίνει αν απεκαθίστατο εδώ ένα εμπόριο όλων αυτών των εμπορευμάτων. […] Όσο για τους Έλληνες και τους Εβραίους έχω κάθε ελευθερία να τους τιμωρώ μόνος μου…» [16].
Από την άλλη πλευρά και η Αγγλία προσπαθούσε και κατάφερνε προσφέροντας εγγυήσεις για την ακεραιότητα της οθωμανικής αυτοκρατορίας να βελτιώνει τις σχέσεις της με την Πύλη, με απώτερο σκοπό να εμποδίσει την έξοδο της  Ρωσίας στη Μεσόγειο. Ήδη από το 1520 βρίσκεται διορισμένος ο πρώτος Άγγλος πρέσβης στην Κρήτη και η Βασίλισσα Ελισάβετ επέκτεινε με το καθεστώς των διομολογήσεων σημαντικά το αγγλικό εμπόριο, μετά από συμφωνία με τον Σουλτάνο μέσω τηςCompany of Merchants of the Levant[17] .  Ο ιστορικός Τάκης Σταματόπουλος,  μάλιστα, καταγράφει συστηματική  στρατολόγηση, τόσο από τους Γάλλους όσο και κύρια από τους Άγγλους προξένους και εμπορικούς αντιπροσώπους, Ελλήνων συνεργατών για εμπορικοστρατηγικούς λόγους, με σκοπό να εμποδίσουν την ανάπτυξη ενός οικονομικά αυτόνομου στρώματος  αυτόχθονων  βιοτεχνών, εμπόρων, ναυτικών και τεχνητών, εντός του ελλαδικού χώρου που θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε καθοδηγητικό πυρήνα ενός απελευθερωτικού αγώνα[18]. Υπ’ αυτές τις συνθήκες μόνο στοιχεία που ήσαν διατεθειμένα να δουλέψουν ανεπιφύλακτα για τους κατακτητές και τους καινούργιους πάτρωνές τους  και ενάντια σε κάθε ιδέα εθνικής διεκδίκησης προς όφελος των Ελλήνων μπορούσαν να έχουν κάποια οικονομική, κοινωνική και πολιτική επιτυχία[19].
Αυτά τα λίγα στοιχεία είναι αρκετά για να κατανοηθεί το πώς συντελέστηκε εντός του ελλαδικού χώρου, όπως στη συνέχεια θα δούμε και στο εξωτερικό, η εμφάνιση ενός νόθου αστισμού, ο οποίος ως συγκροτημένη τάξη παραιτήθηκε εξ’ αρχής από την κύρια λειτουργία της ως αυτόνομος οργανωτής της παραγωγής και ως καθοδηγητής του αγώνα ενάντια στην οθωμανική κυριαρχία, ενάντια στον φεουδαρχισμό και ενάντια στις αποικιακές δυνάμεις για ένα ανεξάρτητο ελληνικό έθνος. Αυτό το νόθο κοινωνικοπολιτικό μόρφωμα  βρίσκεται σταθερά και αδιάκοπα από την παρά-φύσει γέννησή του μέχρι σήμερα στην υπηρεσία των πατρώνων του και γι αυτό σε  ασίγαστη εμφυλιοπολεμική σχέση με τον ελληνικό λαό που προσπαθεί κάθε τόσο να απελευθερωθεί από ότι και όποιον τον καταπιέζει και τον καταδικάζει να ζει στην μιζέρια και υπό άμεση ή έμμεση εξάρτηση και καταλήστευση του πλούτου του και του πολιτισμού του.
Ήταν, συνεπώς, το καθεστώς των Διομολογήσεων που μετέτρεψε τη Βαλκανική Χερσόνησο και ιδιαίτερα τον υπόδουλο στον  βάρβαρο οθωμανισμό ελλαδικό χώρο σε ενδοχώρα των καπιταλιστικών μητροπόλεων στην οποία διαμορφώθηκαν σε καθεστώς διπλής και τριπλής κατοχής οικονομικές και κοινωνικές δομές εξαρτημένες και συμπληρωματικές προς την αναπτυξιακή στρατηγική και τις αναπτυξιακές ανάγκες των μητροπολιτικών κέντρων. Αυτή η εξέλιξη διαμόρφωσε οικονομικά και κοινωνικά στρώματα που είχαν συνδέσει την ύπαρξή τους με τον ρόλο του μεταπράτη, πράγμα που δεν τους επέτρεπε να σκέπτονται ελληνικά και εθνικά με συνέπεια αυτά τα προνομιούχα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα να εξελιχθούν με τις ευλογίες φυσικά του κυρίαρχου κλήρου σε συνεργάτες του κατακτητή και των προστατών τους και σε προδότες του λαού και του τόπου τους. Είναι το Είναι, για να ξαναθυμηθούμε τον Μαρξ, που καθορίζει τη συνείδηση και όχι το αντίθετο και ένα τόσο διεστραμμένο και νόθο Είναι καταλήγει σε έναν κομπραδόρικο, μπάσταρδο και διεστραμμένο αστισμό που πιθηκίζει και χορεύει στους ρυθμούς  των πολλών αφεντικών του.
Η ιστορία γύρισε πια οριστικά και για πολλούς αιώνες  την πλάτη στην Ελλάδα, που πρωτοπόρα πάσχιζε από τον 11ο αιώνα για μια αστική αναγέννηση, και μ’ αυτό δεν εξαφάνισε από αυτόν τον  τόπο μόνο τις όποιες προοδευτικές φιλοδυτικές δυνάμεις του 14ου και 15ου αιώνα, αλλά έκανε κάτι πολύ χειρότερο, στραγγάλισε κυριολεκτικά την όποια αυτόχθονη εθνογενετική διαδικασία με την βίαιη επιβολή εξαρτημένων και συμπληρωματικών, στις μητροπολιτικές οικονομίες, οικονομικών δομών που ακόμα και μέχρι σήμερα μένουν σχεδόν αναλλοίωτες. Αντίθετα σε περιοχές όπου η μεγάλη αντιφεουδαρχική συμμαχία με ηγέτιδα δύναμη το ανερχόμενο στρώμα των βιομηχάνων, εμπόρων και τραπεζιτών κεφαλαιοκρατών κατάφερε να πάρει την πολιτική, δηλαδή την νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική, εξουσία στα χέρια της εκεί προχώρησαν γρήγορα και σε βάθος  οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις με αποτέλεσμα την επαναστατικοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων και την γρήγορη ανάπτυξη του καπιταλισμού στην πιο καθαρή εθνική μορφή του με κύρια χαρακτηριστικά την μετατροπή μεγάλων τμημάτων του πλανήτη σε αποικιακές ενδοχώρες από τις οποίες προμηθεύονταν πρώτες ύλες και αγροτικά προϊόντα και τις εφοδίαζαν με βιομηχανικά προϊόντα, εμποδίζοντάς τες να σχεδιάσουν και να πραγματοποιήσουν την δική τους αδέσμευτη ανάπτυξη.
Οι εξελίξεις στον ελλαδικό χώρο, φυσικά και όχι μόνο, ακολούθησαν μια εντελώς διαφορετική πορεία. Μετά την πτώση του Βυζαντίου διαπιστώνεται μια ολοκληρωτική διάβρωση της υπάρχουσας κοινωνική δομής, διαστρωμάτωσης και πυραμίδας. Τάξεις του ανώτερου κλήρου και της κρατικής γραφειοκρατίας δεν λειτούργησαν ως Πέμπτη Φάλαγγα μόνο πριν από την πτώση της Πόλης, αλλά και μετά  προσχώρησαν στην υπηρεσία της εξουσίας  του Σουλτάνου ως δοτοί κατακτητές και ιμάντες μεταφοράς της πολιτικής του προς τους υπηκόους του, λεηλατώντας άγρια τους ‘ομόθρησκους’ και τους υποτιθέμενους ομοεθνείς τους. Μάλιστα ο Έλληνας ‘πολιτικός ηγέτης των ανθενωτικών’ και  φιλοοθωμανικών δυνάμεων[20] ανακηρύχτηκε, για τη συμβολή του στην κατάληψη της Πόλης, από τον Σουλτάνο  σε ‘Πατριάρχη των  ορθοδόξων Ελλήνων’.
 Τα πλατιά λαϊκά στρώματα μετακινήθηκαν, όπως είναι γνωστό, προς τους δύσβατους ορεινούς όγκους της χώρας, όπου αναπτύχθηκε το φαινόμενου του αμεσοδημοκρατικού ελληνικού κοινοτισμού[21], με σκοπό να περιορίσουν τις συνέπειες της τριπλής κατοχής και καταπίεσης από την εξουσία του σουλτάνου, από τους ντόπιους συνεργάτες του και από τους ξένους που απόκτησαν αποκλειστικά προνόμια να λυμαίνονται τον πλούτο της χώρας. Βέβαια τα όρια ανάπτυξης και επέκτασης αυτού του κοινοτικού τρόπου παραγωγής  ήταν, για λόγους φυσικούς και κοινωνικοπολιτικούς, περιορισμένα, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να διατηρήσει την ελληνική γλώσσα, τον ελληνικό πολιτισμό και τις αντίστοιχες παραδόσεις του που στη συνέχεια αποτέλεσαν τον πυρήνα και τον άτακτο στρατό  της νέας εθνικής συνείδησης των Ελλήνων.
Παράλληλα με τον ορεινό ελληνικό κοινοτισμό διαμορφώνεται το φαινόμενο της ελληνικής διασποράς, με πυρήνα τις ‘Ελληνικές Κοινότητες, ή Παροικίες’, από διωγμένους και καταδιωκόμενους Έλληνες  που καταφεύγουν στις παραδουνάβιες χώρες, στην Αίγυπτο, στην Γαλλία και στην Αγγλία και ασχολούνται κατά κανόνα με το εμπόριο και τις θαλάσσιες μεταφορές συνδέοντας οικονομικά τον τόπο καταγωγής τους με την αγορά της χώρας που έχουν εγκατασταθεί, πράγμα όμως που αλλοιώνει καθοριστικά την εθνική τους συνείδηση. Κι αυτό  γιατί τώρα αυτή συνδέεται με το καινούργιο, αλλά εκτός ελλαδικού χώρου, Είναι τους, με τα ατομικά τους συμφέροντα που ταυτίζονται άμεσα με τα συμφέροντα των ‘νέων τους πατρίδων’, οι οποίες τους ενσωμάτωσαν βέβαια με σχετικά μεγάλη ευκολία και τους έδωσαν την ευκαιρία να εξελιχθούν σε μεγαλέμπορους, μεγαλοτραπεζίτες, μεγαλοδιπλωμάτες, φιλόσοφους και επιστήμονες, ωστόσο όχι χωρίς όρια και δεσμεύσεις, γιατί σχεδόν ποτέ και σε κανέναν δεν επέτρεψαν να εξελιχθεί σε ανταγωνιστή βιομήχανο που θα μπορούσε να μεταφέρει βιομηχανική τεχνογνωσία στην πρότερη, νοσταλγική και αγαπημένη του πατρίδα, την Ελλάδα, που θα γεννούσε ιδέες για μια αδέσμευτη και αυτοδύναμη βιομηχανική ανάπτυξη. Αυτή η, εκτός χώρου-χώρας, σε διαφορετικό και ταχύτερο χρονικό ρυθμό και χωρίς τη συμμετοχή του ελληνικού λαού,  ανάπτυξη του ελληνικού αστισμού, ως κομπραδόρικη και «νόθα αστικοποίηση»[22], όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει την αποικιοποίηση της  υπόδουλης Ελλάδας, αντίθετα συνέβαλε πλουτίζοντας σε βάρος της, πραγματικότητα που στάθηκε  μοιραία για την μετέπειτα Ελλάδα της περιορισμένης ελευθερίας, ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας.
Έτσι στον ελλαδικό χώρο διαμορφώθηκαν σταδιακά δυό τύποι νόθου ελληνικού αστισμού, ο συντηρητικός νόθος αστισμός εσωτερικού και ο δήθεν φιλελεύθερος νόθος αστισμός εξωτερικού, ο θανάσιμος ανταγωνισμός των οποίων πήρε τη μορφή ενός καταστροφικού εμφύλιου πολέμου, με αφορμή και τα λεγόμενα «δάνεια της ανεξαρτησίας», ο οποίος από τότε συνεχίζεται μέχρι σήμερα αλλάζοντας κατά καιρούς ένταση και μορφές. Ο ανταγωνισμός μεταξύ αυτών των δυό μερίδων του νόθου ελληνικού αστισμού είχε ως συνέπεια να καταστούν οι κοτζαμπάσηδες κυρίαρχοι στο νεοελληνικό κράτος με επικυρίαρχες τις λεγόμενες ‘προστάτιδες δυνάμεις’.
Το γεγονός πως πολλοί από αυτήν την νόθα ελληνική αστική τάξη του εξωτερικού επέστρεψαν κάποια στιγμή στην απελευθερωμένη από τον απλό λαό, αλλά εδαφικά πετσοκομμένη Ελλάδα δεν μπορεί να εννοηθεί ως πατριωτισμός, αλλά ως απόπειρα ποδηγέτησής της προς την πλευρά των προστάτιδων δυνάμεων.
Αυτός είναι και ο λόγος που η εθνικοκοινωνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821 δεν κατάφερε ουσιαστικά κανέναν από τους στόχους της, γιατί δεν είχε καμιά κοινωνική τάξη ηγέτη εκτός από κάποια γνήσια αστικοπατριωτικά στοιχεία θαμπωμένα από την Γαλλική Επανάσταση, τα οποία οι συνεργάτες του κατακτητή και των λεγόμενων 'προστάτιδων δυνάμεων' τα τσάκισαν για την νομή της εξουσίας. Έτσι γεννήθηκε ο στρεβλός και εξαρτημένος περιφερειακός ελληνικός πλιατσικοκαπιταλισμός που ως τέτοιος αδυνατεί να προσαρμοστεί στα σαλόνια των δημιουργών-προστατών του, στα οποία περιφέρεται ως ζήτουλας κάποιας δόσης για να παρατείνει την μίζερη ύπαρξή του. Όλη αυτή η διαχρονική διαπλοκή ετερόκλητων αντικοινωνικών, αντεθνικών, ταξικών και εγωιστικών συμφερόντων που οδήγησαν στον χρονικά πολύ καθυστερημένο, δύσμορφο, καχεκτικό, και εξαρτημένο ελληνικό καπιταλισμό, ως αποπαίδι του μητροπολιτικού καπιταλισμού των χωρών της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης[23] ο Ξενοφών Ζολώτας την περιγράφει διακριτικά με τα παρακάτω λόγια: «Η Ελλάς κατέχει τας κυριοτέρας ύλας δια την ανάπτυξιν βιομηχανίας μετάλλων και ιδία σιδηροβιομηχανίας, […] αλλά η ελληνική βιομηχανία συνάντησε πολλάς δυσχερίας. Μέχρις εσχάτων εισέτι οι εν Ελλάδι Τράπεζαι και δη η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος  κατείχοντο υπό της αντιλήψεως ότι η Ελλάς δεν ήτο χώρα κατάλληλος δια βιομηχανική ανάπτυξιν.[…]  Αι Τράπεζαι ενήργησαν εν προκειμένω όλως αντιθέτως προς ότι ώφειλον να πράξωσιν αποκλείωσαι σχεδόν την βιομηχανίαν εκ του κύκλου δράσεως αυτών»[24]Προφανώς, ο Ζολώτας κάνει λάθος ή παρακάμπτει την πραγματικότητα, γιατί οι τράπεζες ενήργησαν σύμφωνα με τα σχέδια των ιδρυτών, των χρηματοδοτών και των μετόχων τους, τα οποία ήταν σαφώς και κατηγορηματικά αντίθετα με την ιδέα η Ελλάδα να εξελιχθεί σε ανταγωνιστή των μητροπολιτικών κέντρων, πράγμα που εγγυήθηκαν όλα τα ανδρείκελα της μοναρχίας καθώς και τα ξενόδουλα πολιτικά κόμματα.
Το γεγονός ότι τα πολιτικά κόμματα έπαψαν πια να κοσμούνται με το επίθετο των προστατών τους, γαλλικόν, αγγλικόν, ρωσικόν, αργότερα το φασιστικό ‘γερμανικόν’ και το αμερικανοχουντικόν ‘κόμμα’, οφείλεται προφανώς στη αλλαγή τακτικής της παραπλάνησης και για τον πρόσθετο λόγο ότι οι σύγχρονες καπιταλιστικές εξελίξεις αναδιάταξαν τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, προφανώς και όχι μόνο, σε ομοσπονδίες συνύπαρξης λυκοσυμμαχικών ομαδοποιήσεων από όλες τις χώρες που ασκούν πατρωνία πάνω στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά πράγματα της χώρας, με σκοπό την ισορροπία του συστήματος εξάρτησης και το ανάλογο, με την επιρροή της κάθε ξενόδουλης πολιτικής ομάδας  στο αστικό κοινοβούλιο και στο εκάστοτε κυβερνητικό σχήμα, μοίρασμα.
Σήμερα, στον 21ο αιώνα, που βιώνουμε μαρτυρικά την μεγάλη επίθεση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού ενάντια στην ανθρωπότητα και στον πολιτισμό της, το ξεπέρασμα αυτής της,  για τους λίγους, χρυσοφόρας παθογένειας δεν μπορεί να γίνει με επαρχιώτικους εθνικισμούς,  ψευτοαριστερούς τσαμπουκάδες κεφαλαιοκρατι-κούς  συνασπισμούς και ΝΑΤΟϊκούς χωροφύλακες που εμποδίζουν το καινούργιο να γεννηθεί.  Γιατί αυτό προϋποθέτει μια ριζικά διαφορετική και συθέμελα, αλλά ολιστικά κοινωνική και ήπια, ανατρεπτική κοσμοαντίληψη ευρέως πεδίου και μεγάλου βάθους που θα καταργεί κάθε μορφής οικονομική και κοινωνική ανισότητα. Αυτό όμως προϋποθέτει εκλαϊκευμένη επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη Γνώση σε επίπεδο Επίγνωσης και οικουμενικής ουμανιστικής Συνείδησης  που θα καταλήγει σε μια νέα αρχιτεκτονική συγκρότηση της κάθε τοπικής κοινωνίας μέχρι το οικουμενικό επίπεδο. Αντί γι αυτό οι κυβερνώντες μας διαχρονικά υποτάσσουν την παιδεία και την έρευνα στο κυρίαρχο θρήσκευμα,  μας ταΐζουν ανοησίες, ουσίες και εξουσίες, μύθους, κομματικές ιδεολογίες και κάθε λογής  πνευματικά σκουπίδια, οπότε το ερώτημα παραμένει πότε θα μάθουμε την ιστορία μας για να ξέρουμε από πού ερχόμαστε και πού πάμε σαν άτομα, σαν λαός , σαν Ελλάδα και Ελληνισμός και σαν ανθρωπότητα;



[1] Επεξεργασμένο και συντομευμένο απόσπασμα από το: Lambos Kostas D., Abhängigkeit und fortgeschrittene Unterentwicklung dargestellt am Beispiel derLandwirtschaft Griechenlands, R. G. Fischer Verlag, Frankfurt am Main 1981, [Λάμπος Κώστας, Εξάρτηση, προχωρημένη υπανάπτυξη και αγροτική οικονομία της Ελλάδας. Μια  συμβολή στη μελέτη του (ελληνικού) περιφερειακού καπιταλισμού και των εναλλακτικών στρατηγικών ανάπτυξης, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΙΧΜΗ, Αθήνα 1983, σε μετάφραση της Κατερίνας Λιάπτση], σελ. 105-119.
[2] Wapenhans W., Griechenland: Untersuchungen über die Wirtschaft eines continentaleuropaeisches Entwicklungslandes, Giessen 1960, Seite 11.
[3] Βλέπε σχετικά, Κορδάτος Γιάννης, Η κοινωνική σημασία της επανάστασης του 1821, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, Αθήνα 1974, 7η έκδοση, σελ. 21 και επόμενες
[4] Μιχαήλ Ψελλός (1018-1078): Βυζαντινός λόγιος, ιστορικός, φιλόσοφος, πολιτικός και διπλωμάτης με πολύ σημαντικό διδακτικό και συγγραφικό έργο σε όλους τους κλάδους των γραμμάτων και των επιστημών.
[5] Βλέπε σχετικά Ροδάκης Περικλής, Τάξεις και στρώματα στην νεοελληνική κοινωνία, Αθήνα 1975, σελ. 161-162, καθώς επίσης και Κορδάτος Γιάννης, Ακμή και παρακμή του Βυζαντίου, Αθήνα 1974, 3η έκδοση, σελ. 390 κ. επ.
[6] Βλέπε Κορδάτος Γιάννης, Ακμή και…, ό. π., σελ. 36. Βλέπε επίσης, Kabanas Panajotis, Zur Lange der abhängigen Arbeit in Griechenland, Frankfurt am Main 1964, Seite 13-14 and 229.
[7] Κορδάτος Γιάννης, Ακμή και…., ό. π., σελ. 37.
[8] Κορδάτος Γιάννης, Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΛΛΟΓΗ, Αθήνα 2009.
[9] «Η τουρκική κυριαρχία έθεσε τέλος στην ύπαρξη της βυζαντινής αυτοκρατορίας και εμπόδισε αυτόν τον κρατικό σχηματισμό να φτάσει βαθμιαία στα στάδια της αστικής αφύπνισης και της λαϊκής εξέγερσης», Μαθιόπουλος Βάσος, Η ιστορία του κοινωνικού ζητήματος και του σοσιαλισμού στην Ελλάδα (1821-1961), Hanover1961, σελ., 16.
[10] Βλέπε, Κορδάτος Γιάννης, Ρήγας Φεραίος και Βαλκανική Ομοσπονδία, Αθήνα 1974.
[11] Ο κεφαλικός φόρος, γνωστός και ως χαράτσι, πληρώνονταν κάθε χρόνο και ανεξάρτητα από την ηλικία και την παραγωγική-φοροδοτική ικανότητα του φορολογούμενου ατόμου και μάλιστα έναντι απόδειξης με την ένδειξη ότι «ο αναφερόμενος επιτρέπεται να φέρει το κεφάλι του στους ώμους του για έναν ακόμα χρόνο», αναφέρεται στο: Ζωγράφος Δημήτριος, Ιστορία της ελληνικής Γεωργίας, Αθήνα 1976, 2η έκδοση, τόμος 3ος, σελ.26. Βλέπε επίσης Σιδέρης Α., Η γεωργική πολιτική της Ελλάδας κατά την λήξασαν εκατονταετίαν (1833-1933), Αθήνα 1934, σελ. 18, υποσημείωση 3.
[12] Βλέπε σχετικά Deppe Frank und Steinhaus Kurt, Zur Vorgeschichte des ‚underdevelopment‘ und der ‚‘nationalen Befreiung‘, in: DAS ARGUMENT, Bd. 34, Juni 1965, Seite 17.
[13] Για το μοντέλο του ασιατικού τρόπου παραγωγής βλέπε: Marx Karl, Zur Kritik der politischen Ökonomie, στο MEW, Bd. 13, Berlin 1961.
[14]  Βλέπε διεξοδικά, Σταματόπουλος Τάκης, Ο εσωτερικός αγώνας, Αθήνα 1970, τόμος IV, σελ. 603 και 626-629.
[15] Όπου παραπάνω…, σελ. 627.
[16] Αναφέρεται στο: Μάξιμος Σεραφείμ, Η αυγή του ελληνικού καπιταλισμού, Αθήνα 1973, 3η έκδοση, σελ. 76-77 και 79-80.
[17]  Κορδάτος Γιάννης,  ΟΙ επεμβάσεις των Άγγλων στην Ελλάδα, Αθήνα 1974, 3η έκδοση, σελ. 17  κ. επ.
[18] Σταματόπουλος Τάκης, Ο εσωτερικός αγώνας…, σελ. 17-16 και 630.
[19] «Οι Έλληνες στην Τουρκία αποτελούν μαζί με τους Ιουδαίους  το κύριο σώμα των εμπόρων στα λιμάνια  και στις πόλεις της ενδοχώρας. Σε μερικές περιφέρειες είναι γεωργοί. Πουθενά όμως , με εξαίρεση  την Θεσσαλία και ίσως και την Ήπειρο δεν παίζουν σαν έθνος οποιοδήποτε ρόλο, ούτε από άποψη αριθμού και πυκνότητας, ούτε και από άποψη εθνικής συνείδησης»,  Marx KarlBrittische PolitikTuerkeiinNew York Dayly Tribune 7/4/1835, MEWBd. 9, Berlin 1960, Seite 10.
[20] «Ενάντια στην ένωση» της λεγόμενης ‘ανατολικής ορθοδόξου Εκκλησίας’ με την επίσης λεγόμενη ‘δυτική παπική Εκκλησία’ ήταν το βασικό σύνθημά τους, αλλά στην πραγματικότητα οι διαφορές τους βρίσκονταν στην σκληρή σύγκρουση διαφορετικών οικονομικών ταξικών συμφερόντων που κρύφτηκαν πίσω από το δήθεν δογματικό σχίσμα και  συνδέονταν με διαφορετικές εξωτερικές δυνάμεις.
[21] Βλέπε σχετικά Καραβίδας Κώστας Δ., Αγροτικά, Αθήνα 1978, 2η έκδοση και Καραβίδας Κώστας Δ., Σοσιαλισμός και κοινοτισμός :δοκίμιο περί των γεωοικονομικών και κοινωνικών βάσεων του πολιτισμού των ελληνικών χωρών, Αθήνα 1930.
[22] Φίλιας Βασίλης, Κοινωνία και εξουσία στην Ελλάδα. Η νόθα αστικοποίηση 1800-1864, Αθήνα 1974.
[23] Βλέπε σχετικά, Κονδύλης Παναγιώτης , Η παρακμή του αστικού πολιτισμού, ΘΕΜΕΛΙΟ, Αθήνα 2007, 4η έκδοση, σελ. 9-47.
[24] Zolotas XenophonGriechenland auf dem Weg der IndustrialisierungLeipzig-Berlin 1924, (Η Ελλάς εις το στάδιον της εκβιομηχανίσεως, Λειψία-Βερολίνο 1924), Ελευθερουδάκης  Αθήνα 1926 1η έκδοση στα ελληνικά και Τράπεζα της Ελλάδας 1977, 2η έκδοση, σελ. 58 και 124.


~~~~~~~~~~~~~~

[*] Ο Κώστας Λάμπος είναι Δρ. της Σχολής Οικονομικών Επιστημών του Freie Universitaet Berlin. Έχει διδάξει στην ΑΒΣΘ (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας), στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και στο ΤΕΙ Αθήνας. Έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα στα ελληνικά, στα γερμανικά και στα αγγλικά, καθώς και τα βιβλία:
- "Abhaengigkeit und fortgeschrittene Unterentwicklung darkestellt am Beispiel der Landwirtschaft Griechenlands", R.G. Fischer Verlag, Frankfurt am Main 1981 
- "Εξάρτηση, προχωρημένη υπανάπτυξη και αγροτική οικονομία της Ελλάδας", Αιχμή,1983 
- "Συνεταιρισμοί και ανάπτυξη" (Kοχλίας, 1986, Ηλίανθος, 1996 και Δαρδανός-Τυπωθήτω, 2000
- "Από την κρίση στην υπέρβαση του ελληνικού περιφερειακού καπιταλισμού", Αιχμή, 1988. 
- "Συντεταγμένες εθνικής αγροτικής αγροτικής ανασυγκρότησης", Ηλίανθος, 1991. 
- "Εισαγωγή στον οικονομικό προγραμματισμό", Ηλίανθος, 1996. 
- "Η ζεύξη Ρίου Αντιρρίου και οι εχθροί της ανάπτυξης", Αθήνα 1992 και 1993
- "Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του φόβου και της παρακμής", Παπαζήσης, 2009.
- "Άμεση δημοκρατία και αταξική κοινωνία: Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητα προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό", Νησίδες, 2012.
- "Ποιος φοβάται το υδρογόνο: Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα", Νησίδες, 2013.

εδώ δείτε τα βιβλία του συγγραφέα