Ο νέος πλούτος της Ελλάδας

του Αντώνη  Καρακούση*


Η ελληνική φούσκα έσκασε όπως έχουμε όλοι αποδεχθεί και άφησε πίσω της μόνο συντρίμμια. Πολιτικά, οικονομικά, επιχειρηματικά και βεβαίως κοινωνικά ερείπια, που μας ζώνουν από παντού. Η πολιτική τάξη της χώρας είναι αυτή την ώρα πολλαπλώς δοκιμαζόμενη. Καταδιώκεται από προβλήματα αξιοπιστίας και συνοχής , είναι εντόνως αμφισβητούμενη και καλείται να λάβει αποφάσεις που δεν τις πιστεύει και δεν θα τις ελάμβανε ποτέ υπό άλλες συνθήκες. Η εσωτερική σύγκρουση είναι εμφανής δια γυμνού οφθαλμού. Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης ίσως περισσότερο, παλεύουν με τον εαυτό τους, έρχονται αντιμέτωποι με όσα υπεράσπιζαν επί δεκαετίες,συγκρούονται με το κοινό τους, με τους ψηφοφόρους και τα κόμματά τους. Αλλά και ο Τσίπρας και οι άλλοι παρ' ότι απορρίπτουν συλλήβδην τις λύσεις και τα μέτρα που απαιτούν δανειστές και εταίροι, είναι επιφυλακτικοί, δεν ενεργούν αναλόγως. Χρειάσθηκε να πει ο Λαφαζάνης ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει» για να θέσει ζήτημα εκλογών ο πρόεδρός του. Αισθάνεται ο καθείς στις κινήσεις και στη δράση των κομμάτων της Αριστεράς την αμφιβολία. Αν είχαν τη βεβαιότητα για τη δική τους λύση και επιλογή θα χάλαγαν τον κόσμο, δεν θα αναζητούσαν υποστηρίγματα στην καταρρέουσα, όπως την περιγράφουν, επιχειρηματική και μιντιακή τάξη, θα είχαν συγκροτήσει τα δικά τους σχήματα επικοινωνίας και θα έδιναν πραγματική μάχη για την εξουσία. Μέχρι τώρα το πάνε χαλαρά, μην και χαλάσει η σειρά και η τάξη των πραγμάτων.

Η τρέχουσα πολιτική τάξη δυστυχώς φέρει ολόκληρη τα τραύμα της ήττας, το σημάδι της συμμετοχής σε ένα κόλπο που τελείωσε. Και είτε δεν μπορεί, είτε δεν θέλει, είτε δεν είναι ικανή να κάνει το άλμα, τη μεγάλη αλλαγή που χρειάζεται ο τόπος.

Αντιστοίχως και η επιχειρηματική τάξη παραπαίει. Όλοι αυτοί οι σπουδαίοι επιχειρηματίες και οι επενδυτές που τα προηγούμενα χρόνια εμφανίζονταν ως πρότυπα ανάπτυξης και προόδου, κέρδιζαν τα πρωτοσέλιδα των περιοδικών και του οικονομικού Τύπου και η φήμη τους ξεπερνούσε το πανελλήνιο, είναι σήμερα εξαφανισμένοι και πιθανώς πουκάμισα αδειανά.

Οι επιχειρήσεις τους αποκαλύπτονται κακοδιοικημένες, οι ίδιοι λειψοί και ανήμποροι και τα λεφτά τους είτε δεν υπάρχουν, είτε είναι ακινητοποιημένα εκτός Ελλάδος, δεν πρόκειται να εμφανισθούν πριν ασφαλισθεί ο τόπος.

Ούτε την ελάχιστη φιλανθρωπία δεν ασκούν και έφθασε ο Τζώρτζ Σόρος να αναλάβει την όποια πρωτοβουλία μήπως και παρακινηθεί κάποιος εκ των εφοπλιστών μας, να διαθέσει έστω ελάχιστους πόρους στην χώρα που τους γέννησε και τους προσέφερε τις ευκαιρίες να πλουτίσουν.

Καμία πρωτοβουλία δυστυχώς, κανένας εθνικός καημός δεν συνεπαίρνει την τάξη των εχόντων, μήτε το παράδειγμα των εθνικών ευεργετών στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.

Την ίδια ώρα συμπολίτες μας πένονται, οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται, οι άνεργοι περισσεύουν, οι νέοι είναι απογοητευμένοι,ο κόσμος στην πλειονότητά του είναι οργισμένος για όσα έχασε και όσα χάνει, η ελληνική κοινωνία γενικά ζει μέσα στην αγωνία, στην αμφιβολία και στην αμφισβήτηση.

Οι περισσότεροι των πολιτών είναι αλήθεια πως υπομένουν τα βάρη και αναζητούν διεξόδους, ψάχνουν λύσεις, ακόμη και εκείνοι που είχαν καλομάθει στ' αγαθά της άνετης ζωής αυτοπεριορίζονται, δεν αφήνονται να τους καταπιεί η μιζέρια. Και βεβαίως είναι και εκείνοι που δεν μπορούν,δεν δύνανται να αντεπεξέλθουν, που έχουν χάσει τους πάντες και τα πάντα κινδυνεύοντας να περιθωριοποιηθούν, να μείνουν κυριολεκτικά στον δρόμο.

Ωστόσο η χώρα δεν μπορεί να σβήσει. Έστω φτωχότερη και πληγωμένη πρέπει να βρει δυνάμεις ανασύνταξης και ανασυγκρότησης.

Και θα τις βρει γιατί απλούστατα οι χώρες δεν πεθαίνουν. Τώρα, στον καιρό της κρίσης, διαμορφώνονται νέες συνειδήσεις, ανακαλύπτονται δυνάμεις και δυνατότητες, οι άνθρωποι μπορούν να ξαναβρούν τον εαυτό τους και η κοινωνία να ξαναβρεί τις σχέσεις που της αξίζουν.

Την Τετάρτη έρχονται προς ψήφιση στη Βουλή τα μέτρα του νέου μνημονίου. Αν ψηφισθούν και εφαρμοσθούν σωστά ίσως να προσφέρουν μια ευκαιρία ανασυγκρότησης. Ίσως τα συγκεκριμένα μέτρα να συνιστούν μια λύση στο αδιέξοδό μας. Ίσως όχι, γιατί δεν τα πιστεύουν ούτε οι εμπνευστές τους.

Όμως ακόμη κι αν δεν υπάρξει αυτή η ευκαιρία, η ελληνική πολιτεία οφείλει να επανοικοδομηθεί. Και αυτό είναι απαραίτητο να επισυμβεί έτσι ή αλλιώς. Με μνημόνιο ή χωρίς αυτό.

Οι αρχές του λιτού βίου θα επικρατήσουν σε κάθε περίπτωση, όπως και ιδέες επιστροφής στην παραγωγή, στην πραγματική παραγωγή.

Κύριο καθήκον από εδώ και πέρα για όλους τους Έλληνες δεν μπορεί να είναι άλλο από το πως θα αξιοποιήσουν τις δυνατότητες και τις δυνάμεις που έχει ο τόπος για να δημιουργήσουν νέο πλούτο.

Χωρίς παραγωγή νέου πλούτου δεν θα μας σώσει κανείς, ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Τσίπρας, ούτε κανένας άλλος.

Οι Έλληνες, ο καθένας από μας, οφείλουμε να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας.

Ατομικά ή συλλογικά, κατά ομάδες,μικροί και μεγάλοι παραγωγοί ,νέοι επιστήμονες, επαγγελματίες, βιοτέχνες, νέα παιδιά με δυνάμεις και όνειρα, καθένας που μπορεί να κινητοποιήσει πόρους, γνώση,δεξιότητες, δυνάμεις και δυνατότητες να κινητοποιηθούν σε παραγωγική κατεύθυνση, να αλλάξουν το τοπίο.

Είναι η μόνη πραγματική λύση. Η οποία πέραν των άλλων θα είναι και λύση απελευθέρωσης από τους κάθε λογής δυνάστες.

_________________________

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  06/11/2012 -εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ